Het woord van het jaar 2013! Selfie. Alsof je een kleuter
hoort praten die zegt; selluf doen. En zo
zien ze er ook vaak uit die zelfgemaakte zelfportretten met een webcam of smart
Phone. Vaak zijn de foto’s onscherp en
staat iemand er op z’n onvoordeligst op. Niet zelden een onderkin,
opgeblazen gezicht en rare onnatuurlijke proporties. Als iemand weer eens zo’n
nieuwe foto lanceert via facebook of whatsapp denk ik vaak, dat had je niet
moeten doen. Zo ben je niet op z’n mooist. Maar het is echt iets van deze tijd
die selfies! Je staat er op zoals je graag gezien wilt worden. Aan de vooravond van Kerst lijkt me dat een
mooie gedachte. Ieder mensenkind is zoals hij is, sprekend soms zijn vader of
moeder maar zeker allemaal selfies als het ware. En met Kerst stuurde God Zijn
selfie naar ons toe als een gewoon mensenkind. Een zelfportret van de Schepper van boven. Heel gewoon , als een kind
in de kribbe en als Gods portret. Misschien niet op z´n voordeligst en ook wat
onscherp wellicht maar weldegelijk met alle eigenschappen die je aan God kan
toebedelen. God stuurde zijn selfie voor Vrede op aarde en in alle mensen een
groot welbehagen. Laten we dat maar uitbundig vieren met elkaar. Hele goede Kerstdagen
toe gewenst!
Wie heeft dat nou niet!
dinsdag 24 december 2013
zaterdag 3 augustus 2013
Van A naar Beter?
Wat een heerlijke vakantietijd is het nietwaar?
Zoveel zonuren hebben we in maanden niet gehad.
Lekker
eropuit met de fiets, de boot of met de auto. Als je op dit moment met de auto
een ritje maakt kom je overal weg omleidingen tegen. Niet alleen van A naar Beter maar soms van G (griebeltjes)
naar W (waarmoetiknuweerheen). Soms lijkt het of je van de ene weg omleiding
naar de andere aan het rijden bent. Aan onze Tom hebben we dan niet veel op
zo’n moment. Terwijl ik zijn gezelschap
en aanwijzingen normaliter enorm waardeer heeft hij op zulke momenten enigszins autistisch neigingen. Geduldig brengt hij je steeds weer terug op
het punt waar je nu net niet moet zijn omdat daar de weg is opgebroken. Toen onlangs
de rotondes in Oudewater waren afgesloten wist ik ook even niet hoe ik van C (centrum)
naar N (Noord Syde) moest komen.
Wist u
dat onze hersenen op een dergelijke wijze werken? We gaan graag de gebaande
wegen. En net als de Tom Tom wijst het
ons bij andere omstandigheden steevast op de voor hem bekende wegen. Daarom is
vakantie houden soms nog helemaal niet zo eenvoudig. Je moet letterlijk andere
wegen zoeken en andere keuzes maken om je dagen te vullen. Het maakt je bewust
van hoe het anders kan en het opent je ogen voor een nieuwe werkelijkheid.
Dat
is wat ik iedereen wens in deze
vakantietijd.
Van A naar Beter!
vrijdag 21 juni 2013
Uitzondering? Of regel!
Regels zijn regels. Of ze nu absurd zijn in sommige
situaties of niet dat lijkt niet uit te maken. Hou je aan de regels is de enige
boodschap die Staatsbosbeheer in Groningen te horen kreeg. Zet maar gewoon straatnamenbordjes
op de onbewoonde eilanden Rottemeroog en Rottemerplaats. Geen kip die er woont (of die juist wel of
hun aanverwanten ) maar toch is het verplicht. Bureaucratie ten top. Een
schrijnend voorbeeld dat de regels er niet zijn voor de mens maar andersom.
Maar als er dan toch bordjes moeten komen dan heb ik wel een paar gepaste straatnamen.
Wat dacht je van: Rotteweg, geheel vernoemd naar het eiland natuurlijk. Of
Zandloper; want de paden schijnen zich nogal eens door zandverstuiving te
verplaatsen zoals ook de houten gebouwtjes die op het onbewoond eiland staan. De
straatnaam Vogelbuurt lijkt mij wel voor de hand liggend. En een Jan van
Gentlaan trekt misschien deze bijzonder vogelsoort nog wel aan. Dan krijgt het hele gebeuren misschien nog een
positieve wending. Beter kunnen ze overal bordjes doodlopende weg neerzetten.
Want alle wegen lijden uiteindelijk naar zee. Grappig is dan wel het standpunt van
Staatsbosbeheer dat als er dan zo nodig een straatnaam gegeven moet worden er
ook post naar toe moet kunnen worden gestuurd. Dat zal dan wel een klusje voor de postduif
worden!
woensdag 12 juni 2013
Wat ben ik zonder dochters
Soms duizelt het mij. Laatst mocht ik een nieuw mobieltje
uit gaan zoeken. Ik zie de bomen in het mobiele bos allang niet meer. Zoveel
mogelijkheden, zoveel verschillende abonnementen en zoveel getallen om aan te
geven wat het smart-ding allemaal kan. Zo smart voel ik me dan niet meer. Want
dochterlief moet met me mee naar de winkel. Moeders van mijn leeftijd weten
niet meer wat ze kiezen moeten. Ik kan die snelle ontwikkelingen niet meer
volgen. Hoe noemden wij dat in onze tijd ook al weer? Het had iets met een
kloof te maken... Ik zie dat gapende gat al in mijn ooghoeken verschijnen.
Regelmatig vraag ik mijn kinderen te hulp. En straks als ik dat mooie nieuwe
mobieltje in mijn handen heb roep ik zachtjes help, in de hoop dat mijn kinderen
willen helpen het apparaat gebruiksklaar te maken. Hoelang gaan deze snelle
ontwikkelingen nog door? Op internet lees ik dat ze op de technische
faculteiten zich richten op de toekomst.
Een toekomst die er net zo onwerkelijk uit zal zien als het leven van
vandaag de dag door de ogen van oudere mensen. En dan maar hopen dat onze
kinderen het geduld nog op kunnen brengen om pa en moe de nieuwste kneepjes van
de technologie steeds weer geduldig bij te brengen.
woensdag 5 juni 2013
Altijd online
Dat we steeds en overal online zijn dat weten we wel.
Facebook, whats app en twitteren doen we
overal en altijd. In de kerk, bij oma op visite, op de scooter en zelfs de boer
op het land terwijl die aan het maaien is. We weten alles van elkaar en houden
onze vriendenkring steeds goed op de hoogte. “ Ik ben nu op het station”. Wat
ben je aan het doen? vraagt mijn
facebook pagina telkens weer. Social media. Zo noemen we dat. En als je het
goed gebruikt is het dat zeker. We zijn er vast veel socialer door geworden.
Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel. Want nu weet ik waar mijn vrienden
vandaag mee bezig zijn en kan ik ze liken. Ik weet veel meer van hen en van
vele anderen wat ik voorheen echt niet wist. Dat like ik soms oprecht. Neem nou
die facebook pagina over Oudewater; Je bent pas een echte Oudewaternaar als….
of een andere variant van je eigen geboorteplaats? Heb je daar
wel eens op gekeken? Prachtige oude plaatjes komen daar voorbij. Uit een grijs
verleden maar o zo kleurrijk in verhalen.
Geschiedenis wordt hot. Dus op de
vraag die mijn facebook pagina mij ook vandaag weer stelt zeg ik: Ik ben een column
over jou aan het schrijven. Of je het nu liked of niet!
zondag 14 april 2013
help een cyberaanval
Afgelopen week was het
raak. Een nieuwe manier van oorlog voeren die soms grote gevolgen heeft en zou
kunnen hebben. Niet alleen de ING en andere banken waren het doelwit van
cyberoorlogvoering. Ook Israël en Noord Korea waren er de dupe van. In Israël
zijn ze goed beveiligd tegen allerlei soort geweld en nu blijkt ook tegen deze
manier van oorlogsvoering. Maar Noord Korea, een tot de tanden bewapend land
was tegen dit elektronische geweld niet goed opgewassen. Een duistere en
onzichtbare wereld gaat er achter schuil. Niemand weet nog precies wie, wat en
waarom. Pientere, moderne en ook op verderf uit zijnde illustere figuren die in the cloud
bijna onzichtbaar hun bommen werpen op economieën, dictators of
bankgiganten. Mister Anonymus. Ze willen vooral geen naam hebben en denken
daardoor dat ze niet aanspreekbaar zijn. Het grote onbekende, The Big Nothing.
Het lijkt een reëel gevaar voor de toekomst. Geen koude oorlog. Geen IJzeren
Gordijn. Geen openlijke wapenwedloop. Maar serieuze aanvallen via de onzichtbare wereld van het internet. De slechteriken
in deze wereld lijken nooit te veranderen. Altijd zijn ze uit op het
ondermijnen van rust en veiligheid. Er gebeurt op dit moment misschien wel meer
tussen hemel en aard dan wij met ons blote oog kunnen zien.
woensdag 27 maart 2013
Het leven overwint!
De knoppen aan de bomen hoor je bijna kraken. Ze zuchten net
als wij. De kou heeft hen nog steeds in zijn ijzige greep. Hier en daar is een
knop of struik al ietsje verder. Op een luwe plek of tijdens een spaarzaam
lentemomentje heeft het alle moed vergaard alvast een beetje te ontluiken.
Kleine bladblaadjes zien er wat kouwelijk uit in hun dunne groene jasjes. De
vogels zijn desondanks gewoon begonnen. Kou of niet, ze vormen weer paartjes, maken
een nestje en laten zich drijven door de
voorjaarsprikkels onder hun gevleugelde jas. Kieviten, grutto’s en scholeksters
grazen door het gras en de bosuil heeft zijn jongen als kersverse uilskuikens
in de boom gezet. De schepping wacht op het lentezonnetje. Ondanks de kouwe oostenwind
voel je soms dat de warmte van zijn stralen langzaamaan sterker wordt. Het wachten duurt lang dit
jaar. De lente wil maar niet komen. Maar
als straks de lente echt aanbreekt dan gaan de sluizen van de natuur met volle
kracht open. Dan bulderen de takken aan de bomen niet langer door de wind maar
stroomt er leven vanuit onzichtbare wortels tot hoog in hun groene kruinen. Dan
springen alle knoppen open , ja overal waar je kijkt. Dan kan de lente echt
beginnen. Dan heeft het leven toch weer
glorieus overwonnen net als bij Pasen. Fijne
paasdagen!
Abonneren op:
Posts (Atom)