levensgevaarlijk gebied

Sinds kort heb ik een mooi wandelstekkie gevonden.
Een klein stukje verder langs de dijk achter een boerderij ligt in het weiland een baggerdepot.
Ik zie regelmatig veel vogels daar opstijgen en neerdalen vanuit mijn huiskamer. De interesse was daardoor gewekt door mijn vogel-gevoelige zintuigen. Ik zie ze nogal gauw vliegen namelijk.
Die prachtige, ongrijpbare, wonderlijke wezens die in ons luchtruim enorme prestaties leveren en mij vaak tot diepe verwondering en ontroering brengen. Of het nu koolmeesjes zijn, kuifeenden of bosuilen. Ik vind ze allemaal mooi.
Maar nu even terug naar het baggerdepot. Het duurde even voor ik de moed had verzameld om netjes bij de boerderij te gaan vragen of ik bij het baggerdepot mocht wandelen en vogelen. Ik moest immers over hun erf en wist ook dat bij het baggerdepot grote letters op borden mij nadrukkelijk wijzen op een verbod van aanwezigheid.
Toen ik het erf op liep kwam harde muziek uit de loopstal mij schallend tegemoet. Het ritme en de veronderstelling dat er iemand aanwezig was gaf me moed om de stal in te lopen. Geen mens te bekennen. Wel koeien. In grote getale keken ze mij met gelijknamige ogen nieuwsgierig aan.
Hallo jongens, ehh... meisjes, hebben jullie de boer ook gezien?
Hun grote koeienkoppen beloofden geen zinnig antwoord. Moeilijk communiceren.
Gelukkig vond ik even later een jonge dame die met haar fiets het erf op reed.
Ik sprak haar vriendelijk aan waarom ik zo brutaal was geweest om het erf op te lopen.
Toen ik haar mijn vraag stelde vertelde ze mij dat het geen enkel probleem was.
Ik mocht helemaal mijn gang gaan. Zo vaak als ik maar wilde.
Dus dat doe ik nu. Heerlijk een rondje baggerdepot!
Het is er fantastisch! Vandaag zulke prachtige wolkenluchten en weilanden overal waar je kijkt.
Daar geniet ik enorm van.
Maar ik realiseerde me dat het wel gevaarlijk is!
Toen ik vanmiddag gewapend met mijn fototoestel en verrekijker het erf op liep stond een grote zwarte rottweiler me vragend aan te kijken. Zijn vraag leek vooral te zijn; Wat doe je hier? Ik ken je niet! En vertrouw je helemaal niet!
Ach, ik ben best een stoere meid, dus ik liep gewoon door alsof ik hem niet zag.
Tja, dat kan je doen, maar hij had mij wel gezien!
Dreigend kwam hij blaffend op me af en volgde mij tot aan het hek.
Toen ik aanstalte maakte om over het hek te klimmen blafte hij nog wat harder.
Eenmaal aan de andere kant van het hek sprak ik hem vriendelijk toe. Dat ie toch zo lief was en zich vooral geen zorgde hoefde te maken over wat ik ging doen.
Opgelucht haalde ik wat extra adem (er was genoeg frisse lucht voorhanden) en vervolgde mijn tocht.
Een klein stukje verder lag het baggerdepot. Grote borden wezen mij erop dat ik levensgevaarlijk bezig was. Twee handen staken op het bord dreigend omhoog. Gelukkig zag ik in het baggerdepot geen dergelijke handen om hulp roepen. Maar ik was gewaarschuwd.
Ik wilde slechts van de rust en de natuur genieten.
Ik zou echt niet over de damwand heen klimmen en in het baggerdepot duiken.
In en bij het baggerdepot zag ik veel vogels. Kieviten, reigers, meeuwen, nijlganzen en een aalscholver. Niet echt bijzonder voor een vogelaar maar wel mooi.
Vanuit de weilanden rondom mij keken nieuwsgierig alle koeien mijn kant op. Een paar kwamen zelfs op een drafje naar mij toe gehuppeld om mij wat beter te kunnen zien. De schapen die rondom het baggerdepot graasden liepen verontrust voor me weg. Zodra de één in beweging kwam volgde de rest vanzelf. Ik besefte me dat ik hun rust had verstoord. In een nabijgelegen weiland vloog een grote groep kieviten in paniek weg. Ach jongens toch, zei ik zachtjes, jullie hoeven niet te schrikken! Maar ik geloof niet dat ze me begrepen. Het was wel een prachtig schouwspel in de blauwe heldere lucht.
Terwijl ik met mijn wandelschoenen door de drassige grond baggerde bracht mijn aanwezigheid bij elke stap onrust in de natuur om me heen.
Op een paaltje zat een gitzwarte aalscholver in het zonnetje. Toen ik met mijn verrekijker hem beter wilde bekijken zag ik dat hij van angst moest schijten(sorry!).
Jongens ik doe geen vlieg kwaad, zei ik tegen het schaap wat even later in paniek de wal op klauterde met zijn vieze achterwerk. Ik vind jullie juist zo knap! Ik zou als ik die wal op zou klauteren van voren er net zo uit zien als jij nu van achteren. Maar ze schenen het allemaal niet te begrijpen.
Toen ik even later het pad weer af liep naar de boerderij sloeg ik een vervelend vliegje van mijn bril.
De borden met "levensgevaarlijk terrein" torenden hoog boven het baggerdepot uit met hun dreigende tekst.
Ik vroeg me af, voor wie stonden die borden hier eigenlijk?