Gedragsveranderingen

Sinds enige tijd zit ik thuis. In de ziektewet. Overspannen zoals we dat in het algemeen trachten te verwoorden. De emmer van wat ik aankan was overgelopen. De emmer zat al een tijdje vol. Dat had ik zelf wel in de gaten. Maar ik kreeg het niet voor elkaar om er wat water uit te halen. Door verschillende factoren ook van buitenaf, waar ik dus geen grip op had, ging het uiteindelijk mis. Ik trok het niet meer. De maat was vol en de emmer ook. Nooit gedacht dat het met mij zover zou komen. Ik kende de signalen van mijn lijf redelijk goed. En voor zover ik de mogelijkheden in huis had kon ik staande blijven daardoor. Maar nu dus niet. Stoppen was overduidelijk het signaal van het rode lampje wat ging branden. 
Geen werk even. Geen druk van wat moet. Maar wel werk aan de winkel. Dit keer was ik zelf het punt van aandacht en zorg. Omdat ik behoorlijk analytisch ben wist ik zelf allang waar ik aan de slag mee wilde gaan. Hulptroepen werden ingeschakeld. Een aantal therapeuten, mijn man en een aantal vriendinnen met wie ik lief en leed al reeds lange tijd deelde. Ik wist dat dit de tijd was om echte veranderingen vorm te gaan geven. Ik wilde het graag en zag meer dan wie dan ook dat het de hoogste tijd werd om van een aantal systemen die zich in mijn doen en denken hadden vastgeklemd afstand te gaan nemen. Maar o, wat was dat moeilijk! Ik zag dat ik een aantal overlevingsmechanismen had ontwikkeld in al die jaren van zorg en stress die heel slecht voor me waren. Ze hadden me toen wel staande gehouden maar nu zag ik heel duidelijk dat het een blok aan mijn been was geworden. Ik kon als het ware niet fatsoenlijk lopen. Ik geloof met heel mijn hart dat God ons vrij wil maken, dat het Zijn verlangen is dat we voluit leven en genieten van alles wat Hij geeft. Maar zo voelde ik me helemaal niet. Ik zat gevangen in mijn eigen pijn die mij gevormd had tot wie ik nu was.
Ik ging op alle fronten de confrontatie maar gewoon aan.  Heel langzaam beginnen er nu andere patronen in mijn leven merkbaar te worden.
Mijn zelfbeeld veranderde langzaam in gezonde zelfacceptatie. Mijn turbosysteem van hoe ik alles graag regelde en deed probeerde ik uit te zetten. (je hoort wel aan de toon waarop ik dit zeg dat het me nog moeite kost). En liefde moest de nieuwe motor worden die alles aanstuurt.
Het is geen makkelijke weg. De oude systemen zijn hardnekkig en zelfs gemeen. (wie zou ze in ons hart gepland hebben!?) Maar de zekerheid dat God zelf de maker en bouwmeester is van Margreet Nagtegaal geeft mij goede hoop. En dat geldt voor iedereen.

Dromen zijn geen bedrog

Vanmorgen werd ik met een raar hoofd wakker. Mijn gezin zou nu gelijk kunnen reageren dat ik altijd een raar hoofd heb als ik uit bed kom. En toegegeven. Als mijn eerste blik in de badkamer per ongeluk de spiegel tegenkomt schrik ik ook. Maar dat is nu niet wat ik bedoel.
Wat had ik ongelofelijk raar liggen dromen!
Ik ga hier niet eens vertellen wat. Het was bizar, verwarrend en absoluut geen gewone-Margreet-droom.
Maar het was zo heftig geweest dat ik het eerste half uur een beetje verdwaasd op de bank zat met glazig kijkende ogen en fanatiek happend in mijn boterhammetje met jam. Alsof ik daarmee al kauwend vanzelf wel weer in  de realiteit terug zou kunnen komen.
Hoe kom ik aan zo'n rare droom? Waar slaat dit op? Hoe haal ik in vredes naam zoiets naar boven?
Het gebeurt me een enkele keer vaker. Dat een droom me erg kan verwarren. En dat een droom zoveel met je doet. Dat je werkelijk het gevoel hebt uit een andere wereld te stappen zodra je 's ochtends je slaperige ogen opendoet. Een wereld die  eigenlijk helemaal niet de jouwe is. Waar frustratie en machteloosheid omdat iets je niet lukt of omdat iemand je achternazit een allesomvattend gevoel is wat achterblijft al lang nadat je je ogen open hebt en je het ritme van de dag probeert op te pakken.
Vanmorgen wilde ik eens proberen te achterhalen waar deze droom vanuit mijn onderbewustzijn een oorsprong had kunnen vinden. Ik weet niet veel van dromen uitleggen hoor. Daar heb ik echt geen ervaring mee. Maar ik geloof wel dat veel van wat we dromen zijn wortels heeft in een gigantisch reservoir van ervaringen, gevoelens en gedachten diep verborgen in ons hart en leven.
Toen ik vanmorgen aan Johan over mijn droom vertelde ontdekten we al heel snel waar het allemaal vandaan was gekomen. Al pratend ging ik steeds meer begrijpen waar het thema van de droom vandaan kwam. Het was eigenlijk direct duidelijk. Het was een belangrijk thema in mijn leven. Johan beaamde direct dat dat niet zo moeilijk was. Zoals een man soms haarscherp gevoel en realiteit kan scheiden. Opgelucht haalde ik adem. Het was nog steeds een bizarre droom. Maar ik begreep waar het vandaan kwam.  Het hielp me zelfs om naar mezelf te kijken. De droom liet me haarscherp zien dat mijn manier van vechten helemaal niets opleverde. Alleen maar frustraties en een machteloos gevoel. Daar ga ik maar eens mee aan de slag.
Dromen zijn geen bedrog!

Daar is ie dan!

Hier is ie dan!
Mijn weblog!
Het is allang niet origineel meer maar dat is dan jammer.
Schrijven is mijn passie en aangezien er even geen nieuw script op de plank ligt is een weblog een mooie uitlaatklep voor mijn gedachtespinsels.
Want schrijven begint in je hoofd en in je hart of wellicht in allebei. En als je het dan niet opschrijft vervliegen de mooie verhalen en gedachten. En niemand heeft er meer wat aan. Dat is voor mij de passie van het schrijven. Woorden geven aan al die mooie en ook moeilijke dingen in het leven. En dan ontdekken dat er zoveel herkenning vaak is. Daar kun je elkaar mee helpen. Daarom vind ik schrijven fijn.
Mijn man zeurt al een poosje aan mijn hoofd wanneer ik nu aan een nieuw boek ga beginnen. Regelmatig heeft hij daarover een goed idee. Maar de onderwerpen die hij aandraagt zoals sciencefiction, veeg ik steeds direct van tafel. Droom maar lekker verder roep ik dan, daar kan ik geen boek over schrijven.
Maar zoals het een goede man en echtgenoot betaamd geeft hij het niet op om zijn vrouw te stimuleren waar ze goed in is.
Het idee om een weblog bij te houden kwam dan ook bij hem vandaan.
Midden in de vakantie. Terwijl ik vanuit ons kleine raampje in onze loft in Oldebroek uitkijk over een riante tuin met een privé zwembad begin ik nu aan mijn weblog.
Zoals de titel van mijn log al doet vermoeden zal ik vooral schrijven over herkenning van gewone en soms ongewone dingen. Over het mens zijn ten voeten uit. En over de relatie met God met al zijn ups en downs. Voor mij een zoektocht voor het leven.
Zullen we op weg gaan?