Niets bijzonders vandaag!

Soms weet ik niet zo goed waar ik een blog over zal schrijven.
Niet dat ik niks weet hoor! Het tegenovergestelde juist!
Er zijn zoveel dingen waar ik het over zou willen hebben.
Er zijn zoveel onderwerpen die onophoudelijk zomaar boven komen drijven in de grijze massa in mijn hoofd. Soms kleine dingen en soms grote.
En elke keer komt er weer één bij.
Zal ik schrijven over de lente?
Dat het zo heerlijk is om dagelijks de knoppen aan de bomen te zien rijpen?
Dat mijn hart dan jubelt van verrukking?
Of over de Tjiftjaf die ik net hoorde?
Dat hij weer is teruggekeerd uit zijn winter oord ver hier vandaan?
Zal ik schrijven dat zijn getjiftjaf voor mij het ultieme geluid van de lente is?
Ach, ik weet het niet. Het interesseert je wellicht in de verste verte niet.
Misschien heb je überhaupt nooit van deze vogel gehoord!
Maar niet doen dan.
Een ander onderwerp kiezen.
Zal ik dan schrijven over mijn twee maandelijkse gebedsuurtje met een goede vriendin vanmorgen?
We bidden niet voor ons zelf hoor. Nou, misschien een klein beetje dan!
Maar we komen vooral bij elkaar om te bidden voor vervolgde christenvrouwen.
Wat een afschuwelijke verhalen vaak.
Zal ik daar over schrijven?
De wereld moet toch weten dat er zoveel onrecht is en zoveel leed in gewone gezinnen in Zuid Soedan, Somalië en Egypte?
Zal ik vertellen over die vrouw die gemarteld werd op een gruwelijke manier?
En dat ze daarna helemaal getraumatiseerd verder moet.
Alleen maar omdat ze een christen is.
Of over die man die voor 20 jaar de gevangenis in gaat en zijn gezin het onmogelijk wordt gemaakt om hun land te verbouwen.
Hun vier kinderen hun vader misschien pas weer zien als ze volwassen zijn geworden.
Zal ik daar over schrijven?
Ach, daar zitten jullie vast niet op te wachten.
Ook al heeft dat mij zelf heel erg geraakt.
Zeker niet op een zonnige dag als vandaag.
Waarin een aantal vogeltjes hun nesten maken. Zomaar bij ons in de tuin.
Een merel vliegt af en aan in de heg vlak bij het huis. Zijn bekje gevuld met kleine takjes.
En aan de andere kant van het terras verdwijnt steeds een ringmus onder de rode dakpan van ons kleine schuurtje. Het is hetzelfde musje wat gisteren helemaal gek werd van de spiegel die daar hing.
De hele dag had ik hem tegen de spiegel aan zien fladderen.
Hij wilde naar binnen.
Maar begreep niet met zijn kleine mussenhersentjes dat het een spiegel was.
Het arme beestje.
Radeloos zat hij aan het eind van de dag op het randje.
We hebben toen de spiegel maar weggehaald.
En nu heeft hij zijn draai weer gevonden en bouwt aan een onzichtbaar nest voor vrouw en kind.
Zal ik daar dan over schrijven vandaag?
Nee, dat is niet leuk genoeg.
Dan maar geen verhalen schrijven.
Ik heb vandaag niets bijzonders te vertellen.

Waarom hulp vragen moeilijk is?

Vanmorgen na een originele dienst samen aan de koffie.
Terwijl ik aan de koffie ben komt er iemand naar mij toe.
"Is je man er ook?", vraagt ze.
"Ja hoor, hij is wel ergens. Ik weet niet waar hij is."
Ik kijk wat om me heen om een glimp van Johan op te vangen.
Meestal torent hij met zijn lange gestalte makkelijk over de menigte uit.
Maar ik zie hem niet zo gauw. Ik draai me naar de vraagster om en kijk haar aan met een blik van; je moet hem zelf maar even zoeken.
Een beetje beschaamd kijken twee licht blauwe ogen me bescheiden aan.
Ik weet niet wie je man is, zegt ze bedremmeld. Oh! Ja dat kan ook nog!
Dan ga ik de zoektocht maar wat serieuzer aanpakken.
Ik loop naar het midden van de gang en zoek met mijn ogen alle hoeken van de ruimte door.
Nee, geen grijze kop boven de massa uit. Dan zal ik beter moeten kijken.
Ik rek me uit en maak me zo groot als mogelijk is. En ja hoor, daar is ie. Met zijn armen leunend op een statafel heeft hij zich verdekt opgesteld.
"Daar", wijs ik; "die man met die gele jas".
De verbinding is gelegd.
Als we later in de auto terug rijden naar huis vraag ik nieuwsgierig waarom deze vrouw Johan wilde spreken. Ik ben nu eenmaal een vrouw die alles wil weten....
"Oh, ze vroeg of ik haar computer wil opknappen", vertelt Johan opgewekt.
"Dat vind ik hartstikke leuk om te doen".
Johan vertelt dat deze vrouw het beschroomd had gevraagd.
Ze vertelde er zelfs bij dat ze het moeilijk vind om aan anderen hulp te vragen.
Maar ze had opgemerkt dat toen ze aan Johan haar vraag stelde dat Johan begon te glimmen.
Dat had haar gerustgesteld.
We moesten er allebei om lachen. Een simpel verhaal maar zo herkenbaar.
Blijkbaar is hulp vragen moeilijk.
We doen het pas in uiterste noodzaak. En niet eerder.
Wat dom zijn we toch, zei ik even later tegen Johan. Wat ontnemen we elkaar veel vreugde als we nooit eens iets aan een ander vragen. Want bijna iedereen vind het leuk om wat voor een ander te doen!

Langdurige gehoorzaamheid in dezelfde richting

Beetje ingewikkelde titel zul je wel denken!
Daar heb je gelijk in.
Maar toch laat ik hem maar staan.
Het is namelijk precies wat ik in deze blog wil vertellen.
We hebben de maand van goede voornemens al weer ruimschoots achter de rug.
Ik doe daar allang niet meer aan mee.
Als ik wat wil veranderen in mijn leven dan doe ik dat toch wel. Of het nu mei is of oktober!
Daar heb ik geen goede voornemens in het nieuwe jaar voor nodig.
Maar net als met die goede voornemens vind ook ik het best lastig om vol te houden wat je van plan bent.
Het is nog niet zo eenvoudig om echt dingen in je leven te veranderen.
Jaren geleden deed ik eens een cursus (ja, toen ook al) en daar vertelde de docent dat je wel minsten 7 keer iets moest horen voordat het in je hersenen kon landen en tot verandering zou leiden.
Ik weet nog dat alle cursisten net als ik hoogst verbaasd reageerden hierop.
Zeven keer onder de indruk zijn en zeven keer de keus maken dat je er wat mee wilt gaan doen.
Pas dan zal het tot blijvende veranderingen leiden.
En zo kom ik bij mijn titel van vandaag terecht.
Langdurige gehoorzaamheid in dezelfde richting.
Ik las het laatst in mijn boek van Sheila Walsh.
Blijkbaar werkt het zo. Veranderingen gaan langzaam. Je moet iets steeds herhalen en dan pas wordt het je eigen. Je kunt pas na verloop van tijd (en veel herhalen) zeggen dat je verandert bent.
Eén of twee keer je gedrag aanpassen is niet voldoende.
Als ik eerlijk ben weet ik dat het waar is.
Neem nu mijn buikspieroefeningen.
Als ik me het voorneem, dan haak ik vaak na twee of drie keer al weer af.
En vervolgens vergeet ik gewoon wat ik van plan was.
Totdat ik weer geconfronteerd wordt met mijn goede voornemen. Mijn silhouet in een etalageruit kan voldoende zijn. O ja! Ik zou buikspieroefeningen doen!
Mijn goede voornemen heeft me weer eens geen  echte verandering gebracht.
Als je echt wilt veranderen is het nodig dat je de weg van langdurige gehoorzaamheid bewandelt.
En in dezelfde richting.
Niks halverwege water bij de wijn doen (hé waar komt dat gezegde vandaan?).
Doorgaan op dezelfde weg. Niet linksaf en niet rechtsaf.
Steeds weer opnieuw dezelfde keuze maken.
Net zolang totdat het in je systeem zit.
Dan pas kun je spreken van echte verandering.
Zo werken onze hersenen nu eenmaal.
Of moet ik het nog een paar keer zeggen!