Mooie mensen

Sinds een poosje werk ik op een andere woonlocatie voor verstandelijk beperkte mensen. Om therapeutisch mijn uren rustig op te kunnen bouwen. Dus nieuwe collega's en nieuwe cliënten.
Tijdens mijn eerste bezoek om kennis te maken zag ik mijn dagboek in het raamkozijn liggen.
Het voor mij welbekende frisse groen van de omslag lachte me als het ware tegemoet.
Ik had direct een mooi gespreksonderwerp.
"Ik zie dat jullie mijn dagboek gebruiken. Wat leuk zeg! Vinden jullie hem mooi?", vroeg ik aan de cliënten die bij me aan tafel zaten. Vragend keek ik in het rond wie er een antwoord zou gaan geven. Van alle kanten kwamen de reacties los. Ze waren zo blij met mijn Bijbelse dagboek voor verstandelijk gehandicapten! Elke dag na het avondeten werd er uit gelezen. "We vinden hem erg mooi hoor! Dank u wel dat u het hebt geschreven voor ons! We zijn er erg blij mee." Enthousiast kwam een vrouw van mijn leeftijd al handen wrijvend naar me toe. Met haar helblauwe wat scheve ogen keek ze me doordringend aan. "Ja, ik heb er ook één op mijn kamer, die heb ik voor mijn verjaardag gekregen.  Als ik ga slapen lees ik er elke avond uit. Hij is mooi hoor!" Ze boog dicht naar me toe en bewoog haar bovenlichaam ritmisch heen en weer.
Haar schorre stem klonk voor mij als een klok van de Martini Toren!
Een andere man stond op van zijn stoel, liep de tafel rond en schoof een andere stoel tegen de mijne aan. Toen het even rustig was geworden begon hij te praten. "Ik vind het heel bijzonder dat U dat boek voor mensen met een beperking hebt geschreven. Want weet U , er was niets voor ons. Ik knikte. "Ik wil wel graag uit de Bijbel lezen hoor maar ik vind het zo'n moeilijk boek, ging hij verder, deze stukjes begrijp ik ten minste. De meneer die hier bijbelclub geeft gebruikt hem ook altijd. Die is er ook blij mee."
Mijn dag kon niet meer stuk. Ik werd hier zo gelukkig van! O Heer, wat geweldig jubelde het in mijn hart. Ik denk dat de grijns op mijn gezicht tot ver achter mijn oren te zien was. Heerlijk om te horen dat mijn boek tot zijn doel komt.
Allereerst gaat mijn hart helemaal open voor deze mensen die zo heerlijk spontaan zijn.
Ik hou van ze, gewoon omdat ze zijn zoals ze zijn. Daarnaast ben ik zo blij dat ik juist voor deze doelgroep een dagboek heb mogen schrijven wat hen helpt bij hun geloof in God.
Hun geloof is vaak eenvoudig en to the point.
Dat merkte ik ook die keer dat ik bij een client die zelfstandig woont had meegegeten.
Mevrouw Nagtegaal (zoals hij me altijd plechtig noemt) had op verzoek een stukje uit de Bijbel gelezen en hij zou de maaltijd beeindigen met een gebed. Hij bad een bewogen gebed voor een aantal noden in de wereld en nog een fijne avond. Toen hij aan het eind van zijn gebed was gekomen sloot hij af met de woorden: "Heer, hier wilde ik het even bij laten, Amen."
In mijn verbeelding zag ik God glimlachen. En ik glimlachte mee.
In zijn woorden lag een belofte verborgen. De belofte dat ie snel weer contact op zou nemen.
Daar kunnen wij toch een voorbeeld aan nemen?

Verven met een doekje

Gisteren heb ik voor het eerst van mijn leven geverfd met een doekje.
Ik had op een rommelmarkt een leuke houten bak gekocht. Of het nu een gereedschapskist was of een lectuurbak weet ik niet maar ik vond hem leuk en nam hem mee voor een prikkie. De jaren hadden hem een beetje doen verkleuren en verbleken. Een verfje zou hem geen kwaad doen dacht ik op weg naar huis. Omdat ik diezelfde dag ook een winkel met brocante kasten e.d. had bezocht kreeg ik een spontaan idee. Geen strak mooi verfje erop maar een soort half ,geveegd en niet super gedekt laagje room kleurige verf moest hem van een brocante jasje voorzien. Doe eens creatief! Een dag later stond ik buiten tussen de buien door mijn kistje te schuren. Toen ik mijn blik verf had geopend met een veel te scherpe schroevendraaier die ook nog eens in mijn hand boorde (au!!) bedacht ik dat ik maar geen kwast ging gebruiken. Dat werd veel te netjes. Daarom pakte ik een doekje en verfde (of wreef eigenlijk) ik mijn kistje in met de roomkleurige verflaag.
Het resultaat is....brocante!
Verven met een doekje echode het in mijn hoofd.
En een blog en een pakkende titel was weer geboren.
Want een blog schrijven is één ding. Een pakkende titel bedenken is minstens net zo belangrijk.
Een titel spreekt je namelijk aan of niet. Door een titel pak je een boek in de boekenwinkel of juist niet.
Ze werkt dat nu eenmaal.
Zo zijn er een aantal boeken die ik wilde lezen omdat de titel me bijzonder aansprak.
Zo hoorde ik eens op een cursus over een boekje met de titel: Moeten maakt gek. Alleen die titel sprak me al zo aan. Of bv een paar boekjes van Bill Hybels: Te druk om te bidden. Of Wie je bent als niemand kijkt.
Super titels vind ik dat.
Of bemoedigen doet goed; van Larry Crabb. Het is al vele jaren geleden dat ik dit boek las maar de titel komt nog vaak in mijn gedachten en herinnert me eraan dat het bemoedigen van elkaar zo belangrijk is.
Lang nadat je zo'n boek hebt gelezen blijf de inhoud je helder voor ogen staan. Omdat alles eigenlijk gezegd is in slechts één titel.
Je vergeet zo'n boek nooit meer. Dat is vakmanschap van de schrijver. Dat is kunst.
Dat is verven met een boekje!
Heb jij ook zulke titels in je hoofd?

Ik geloof in mezelf

Heel dapper staat het nu boven deze blog. Ik geloof in mezelf.
Misschien had je van mij iets heel anders verwacht. Zoiets als, ik geloof in God. Of ik geloof in de kracht van het gebed. Ik noem maar wat items die ik best als titel boven een mooi stukje had kunnen zetten.Want daar geloof ik ook in! Zeker wel. Al is het soms met vallen en weer opstaan.
Maar vandaag wil ik het daar niet over hebben.
Ik heb namelijk iets belangrijks ontdekt.
Luister maar.
Vorige week was ik weer in gesprek met mijn therapeut. Ze functioneert als een soort klankbord in de zoektocht waarin ik nu zit om weer een goede balans te kunnen vinden. Soms heb ik haar bevestiging nodig en moedigt ze me aan om op de ingeslagen weg door te gaan. En soms corigeert ze mij omdat ik een beoordelingsfout maak. Zo ging het ook deze keer.
Ik had haar een situatie voorgelegd waar ik zelf veel last van had. Ik eindigde mijn relaas met grote stelligheid dat ik mezelf op dat soort momenten zo zat was. Het moest maar eens afgelopen zijn met dat rare gedrag van mij! Ik wilde daar nu wel eens vanaf. Ik keek verwachtingsvol naar de persoon aan de andere kant van de tafel. Ze had vast wel een goede tip en handvatten om er vandaag nog mee aan de slag te gaan. Want zo zit ik in elkaar.
Een paar rustige blauwe ogen keken me diep aan. Haar gezicht vertoonde nog niet wat er nu ging komen.
Haar antwoord was onverwacht en heel duidelijk.
Margreet, accepteer jezelf nu eens.
Het is niet erg dat je zo reageert. Dat hoort bij jou. Dat hoort bij jouw persoonlijkheid. Je doet jezelf tekort als je tegen jezelf zegt dat je zo niet mag en wil zijn.
Ze praatte nog even door om de boodschap duidelijk tot me door te laten dringen. Ze legde uit dat ik het weliswaar op sommige momenten als zwakheid en lastig ervoer maar dat het te maken had met een waardevolle karaktereigenschap waar ik blij mee kan zijn.
Haar woorden raakten mijn hart diep. Mijn hele leven had ik met dit probleem geworsteld. Mijn eigen overtuiging had mij altijd laten geloven dat ik een groot probleem had.
En hier was iemand die zei dat het (of lees ik en dat is nog veel belangrijker) normaal was. Dat het een kostbare gaven is als je zo bent ook al heeft het zijn zwakkere kanten.
Conclusie van dit verhaal.
Ik mag in mezelf geloven. Ik ben een bijzonder mens, geschapen naar Gods beeld en zoals Hij mij bedacht heeft. Ik mag mezelf aanvaarden zoals ik ben. Ik ben waardevol. Ik mag er zijn.
Als christen ben ik vaak met de negatieve kanten van mezelf bezig. Alles waar ik in te kort schiet staat me helder voor de ogen. Veel te veel en veel te vaak ligt bij mij de nadruk op wat beter moet, op wat ik nog niet op orde heb enz.
Helaas wordt ik daar als ik de Bijbel lees ook vaak in bevestigd. De toon is vaak streng en belerend in mijn beleving.
Maar toch is  langzaam het besef gegroeid dat  de boodschap van de Bijbel een andere is. Jezus kwam om ons leven te geven. Overvloed aan vreugde en vrede met God en met jezelf.
Dat is pas leven!
Dat is geloven in jezelf! Want God gelooft in jou!