Selfie

 

Het woord van het jaar 2013! Selfie. Alsof je een kleuter hoort praten die zegt; selluf doen.  En zo zien ze er ook vaak uit die zelfgemaakte zelfportretten met een webcam of smart Phone. Vaak zijn de foto’s onscherp en  staat iemand er op z’n onvoordeligst op. Niet zelden een onderkin, opgeblazen gezicht en rare onnatuurlijke proporties. Als iemand weer eens zo’n nieuwe foto lanceert via facebook of whatsapp denk ik vaak, dat had je niet moeten doen. Zo ben je niet op z’n mooist. Maar het is echt iets van deze tijd die selfies! Je staat er op zoals je graag gezien wilt worden.  Aan de vooravond van Kerst lijkt me dat een mooie gedachte. Ieder mensenkind is zoals hij is, sprekend soms zijn vader of moeder maar zeker allemaal selfies als het ware. En met Kerst stuurde God Zijn selfie naar ons toe als een gewoon mensenkind. Een zelfportret van de  Schepper van boven. Heel gewoon , als een kind in de kribbe en als Gods portret. Misschien niet op z´n voordeligst en ook wat onscherp wellicht maar weldegelijk met alle eigenschappen die je aan God kan toebedelen. God stuurde zijn selfie voor Vrede op aarde en in alle mensen een groot welbehagen. Laten we dat maar uitbundig vieren met elkaar. Hele goede Kerstdagen toe gewenst!

 

Een selfie van Margreet Nagtegaal

Van A naar Beter?

Wat een heerlijke vakantietijd is het nietwaar? 

Zoveel zonuren hebben we in maanden niet gehad.

Lekker eropuit met de fiets, de boot of met de auto. Als je op dit moment met de auto een ritje maakt kom je overal weg omleidingen tegen.  Niet alleen van A naar Beter maar soms van G (griebeltjes) naar  W (waarmoetiknuweerheen).  Soms lijkt het of je van de ene weg omleiding naar de andere aan het rijden bent. Aan onze Tom hebben we dan niet veel op zo’n moment.  Terwijl ik zijn gezelschap en aanwijzingen normaliter enorm waardeer heeft hij op zulke momenten  enigszins autistisch neigingen.  Geduldig brengt hij je steeds weer terug op het punt waar je nu net niet moet zijn  omdat daar de weg is opgebroken. Toen onlangs de rotondes in Oudewater waren afgesloten wist ik ook even niet hoe ik van C (centrum) naar N (Noord Syde) moest komen.  

Wist u dat onze hersenen op een dergelijke wijze werken? We gaan graag de gebaande wegen.  En net als de Tom Tom wijst het ons bij andere omstandigheden steevast op de voor hem bekende wegen. Daarom is vakantie houden soms nog helemaal niet zo eenvoudig. Je moet letterlijk andere wegen zoeken en andere keuzes maken om je dagen te vullen. Het maakt je bewust van hoe het anders kan en het opent je ogen voor een nieuwe werkelijkheid. 

Dat is wat ik iedereen  wens in deze vakantietijd. 

Van A naar Beter!

Uitzondering? Of regel!

Regels zijn regels. Of ze nu absurd zijn in sommige situaties of niet dat lijkt niet uit te maken. Hou je aan de regels is de enige boodschap die Staatsbosbeheer in Groningen te horen kreeg. Zet maar gewoon straatnamenbordjes op de onbewoonde eilanden Rottemeroog en Rottemerplaats.  Geen kip die er woont (of die juist wel of hun aanverwanten ) maar toch is het verplicht. Bureaucratie ten top. Een schrijnend voorbeeld dat de regels er niet zijn voor de mens maar andersom. Maar als er dan toch bordjes moeten komen dan heb ik wel een paar gepaste straatnamen. Wat dacht je van: Rotteweg, geheel vernoemd naar het eiland natuurlijk. Of Zandloper; want de paden schijnen zich nogal eens door zandverstuiving te verplaatsen zoals ook de houten gebouwtjes die op het onbewoond eiland staan. De straatnaam Vogelbuurt lijkt mij wel voor de hand liggend. En een Jan van Gentlaan trekt misschien deze bijzonder vogelsoort nog wel aan.  Dan krijgt het hele gebeuren misschien nog een positieve wending. Beter kunnen ze overal bordjes doodlopende weg neerzetten. Want alle wegen lijden uiteindelijk naar zee.  Grappig is dan wel het standpunt van Staatsbosbeheer dat als er dan zo nodig een straatnaam gegeven moet worden er ook post naar toe moet kunnen worden gestuurd.  Dat zal dan wel een klusje voor de postduif worden!

Wat ben ik zonder dochters

Soms duizelt het mij. Laatst mocht ik een nieuw mobieltje uit gaan zoeken. Ik zie de bomen in het mobiele bos allang niet meer. Zoveel mogelijkheden, zoveel verschillende abonnementen en zoveel getallen om aan te geven wat het smart-ding allemaal kan. Zo smart voel ik me dan niet meer. Want dochterlief moet met me mee naar de winkel. Moeders van mijn leeftijd weten niet meer wat ze kiezen moeten. Ik kan die snelle ontwikkelingen niet meer volgen. Hoe noemden wij dat in onze tijd ook al weer? Het had iets met een kloof te maken... Ik zie dat gapende gat al in mijn ooghoeken verschijnen. Regelmatig vraag ik mijn kinderen te hulp. En straks als ik dat mooie nieuwe mobieltje in mijn handen heb roep ik zachtjes help, in de hoop dat mijn kinderen willen helpen het apparaat gebruiksklaar te maken. Hoelang gaan deze snelle ontwikkelingen nog door? Op internet lees ik dat ze op de technische faculteiten zich richten op de toekomst.  Een toekomst die er net zo onwerkelijk uit zal zien als het leven van vandaag de dag door de ogen van oudere mensen. En dan maar hopen dat onze kinderen het geduld nog op kunnen brengen om pa en moe de nieuwste kneepjes van de technologie steeds weer geduldig bij te brengen.

Altijd online

Dat we steeds en overal online zijn dat weten we wel. Facebook, whats app en twitteren  doen we overal en altijd. In de kerk, bij oma op visite, op de scooter en zelfs de boer op het land terwijl die aan het maaien is. We weten alles van elkaar en houden onze vriendenkring steeds goed op de hoogte. “ Ik ben nu op het station”. Wat ben je aan het doen?  vraagt mijn facebook pagina telkens weer. Social media. Zo noemen we dat. En als je het goed gebruikt is het dat zeker. We zijn er vast veel socialer door geworden. Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel. Want nu weet ik waar mijn vrienden vandaag mee bezig zijn en kan ik ze liken. Ik weet veel meer van hen en van vele anderen wat ik voorheen echt niet wist. Dat like ik soms oprecht. Neem nou die facebook pagina over Oudewater; Je bent pas een echte Oudewaternaar als…. of een andere variant van je eigen geboorteplaats?  Heb je daar wel eens op gekeken? Prachtige oude plaatjes komen daar voorbij. Uit een grijs verleden maar o zo kleurrijk in verhalen.  Geschiedenis wordt hot.  Dus op de vraag die mijn facebook pagina mij ook vandaag weer stelt zeg ik: Ik ben een column over jou aan het schrijven. Of je het nu liked of niet!

help een cyberaanval

Afgelopen week was het raak. Een nieuwe manier van oorlog voeren die soms grote gevolgen heeft en zou kunnen hebben.  Niet alleen de ING en andere banken waren het doelwit van cyberoorlogvoering. Ook Israël en Noord Korea waren er de dupe van. In Israël zijn ze goed beveiligd tegen allerlei soort geweld en nu blijkt ook tegen deze manier van oorlogsvoering. Maar Noord Korea, een tot de tanden bewapend land was tegen dit elektronische geweld niet goed opgewassen. Een duistere en onzichtbare wereld gaat er achter schuil. Niemand weet nog precies wie, wat en waarom. Pientere, moderne en ook op verderf uit zijnde illustere figuren die in the cloud bijna onzichtbaar hun bommen werpen op economieën, dictators of bankgiganten. Mister Anonymus. Ze willen vooral geen naam hebben en denken daardoor dat ze niet aanspreekbaar zijn. Het grote onbekende, The Big Nothing. Het lijkt een reëel gevaar voor de toekomst. Geen koude oorlog. Geen IJzeren Gordijn. Geen openlijke wapenwedloop. Maar serieuze aanvallen via de  onzichtbare wereld van het internet. De slechteriken in deze wereld lijken nooit te veranderen. Altijd zijn ze uit op het ondermijnen van rust en veiligheid. Er gebeurt op dit moment misschien wel meer tussen hemel en aard dan wij met ons blote oog kunnen zien. 

Het leven overwint!

 

De knoppen aan de bomen hoor je bijna kraken. Ze zuchten net als wij. De kou heeft hen nog steeds in zijn ijzige greep. Hier en daar is een knop of struik al ietsje verder. Op een luwe plek of tijdens een spaarzaam lentemomentje heeft het alle moed vergaard alvast een beetje te ontluiken. Kleine bladblaadjes zien er wat kouwelijk uit in hun dunne groene jasjes. De vogels zijn desondanks gewoon begonnen. Kou of niet, ze vormen weer paartjes, maken een  nestje en laten zich drijven door de voorjaarsprikkels onder hun gevleugelde jas. Kieviten, grutto’s en scholeksters grazen door het gras en de bosuil heeft zijn jongen als kersverse uilskuikens in de boom gezet. De schepping wacht op het lentezonnetje. Ondanks de kouwe oostenwind voel je soms dat de warmte van zijn stralen langzaamaan  sterker wordt. Het wachten duurt lang dit jaar. De lente  wil maar niet komen. Maar als straks de lente echt aanbreekt dan gaan de sluizen van de natuur met volle kracht open. Dan bulderen de takken aan de bomen niet langer door de wind maar stroomt er leven vanuit onzichtbare wortels tot hoog in hun groene kruinen. Dan springen alle knoppen open , ja overal waar je kijkt. Dan kan de lente echt beginnen.  Dan heeft het leven toch weer glorieus overwonnen net als bij Pasen.  Fijne paasdagen!