Viert uw hoogtijdagen

We staan al weer op de grens van december. Een feestmaand staat voor de deur. Sinterklaas is al in het land en de kerststal kan bijna van zolder worden gehaald. Vieren doen we graag. Ja toch? Bovendien is het goed voor de economie. Mijn man houdt niet zo van al die drukte. En toen hij aankondigde zijn verjaardag niet te vieren dit jaar kreeg hij te horen dat men zijn hoogtijdagen moest vieren. Een tekst uit de Bijbel nota bene. Na  wat googlelen  kwam het echter in een ander licht te staan. Ook hier blijkt de commercie een flinke duit in het zakje te hebben gedaan. Wist je dat Joden hun verjaardag helemaal niet vierden?  En als er dus gesproken wordt in de Bijbel dat je je hoogtijdagen moet vieren betekent dit dat men de feesten van God moest blijven vieren. En dat ging er meestal zeer uitbundig aan toe. Het heeft niets met je eigen verjaardag te maken. Maar vieren dat God voor je zorgt. Vieren dat God van je houdt! Vieren dat Hij onze redder is en een hulp in nood. Dat is nog eens wat anders!  Zo kunnen we ook de feestmaand december lichtvoetig binnen gaan. Dan kan je zelfs alles vieren.  Elke dag en elk moment. Elke boterham en elke vrije avond op de bank met vrouw of kind. Vier het maar, zoveel als je kunt met God als middelpunt. Vier het als het  regent na een droge periode en vier het als de zon schijnt na de storm. Dan krijgt vieren pas zijn waarde. Vier het leven zoals je het ontvangen hebt uit God’s hand. Dat, in plaats van steeds maar weer die commercie en zelfgenoegzaamheid. Fijne feestmaand alvast gewenst!

 

 

Op is Op

Laatst waren wij op vakantie. We hadden een apart stekkie gevonden via  Marktplaats.nl.

Je vindt er soms de leukste dingen. We hadden zowaar een echte woonboot tot onze beschikking. Midden in een natuurreservaat. Als vogelliefhebber kan het niet beter. Nog geen tien minuten lopen zaten we aan het strand.  Voor ons is dit de perfecte vakantie. Weg van alle drukte en omringd door natuur. Puur genieten. De woonboot was van alle gemakken voorzien en kleurrijk door een kunstenares  voorzien van fleurige muurschilderingen. En ook daar houden we van. We sliepen niet in een gewone slaapkamer maar te midden van de bloemetjes en de bijtjes.  Als dat geen leven is?! Maar er was nog iets bijzonders aan deze vakantieplek. Iets wat helemaal bij deze mooie natuurplek paste. Zonne-energie.  We moesten als goede rentmeesters zuinig zijn op de energie die via de panelen op het dak in de grote accu’s in de keukenkastjes werd omgezet en opgeslagen. Bij het stopcontact was een sticker geplaats met de dreigende woorden: Op is Op.  Heeft U die thuis ook? Wij ook niet hoor! Het viel alles mee. We zaten nooit zonder stroom. Allerlei vernuftige snufjes waren aangebracht om zo energiezuinig te kunnen leven. Zouden we niet altijd zo moeten leven? Die vraag dwarrelt bij mij nogal eens voorbij als ik een lichtknopje uit doe.

Want Op is Op, dat geldt toch ook voor ons?

Ons bin allang nie meer zunig

 

Ik bezuinig, jij bezuinigt, wij bezuinigen.  

Het is hét woord van  2012. Inleveren, inflatie, oplopende  vaste lasten,  krimp, malaise en beursschommelingen doen allemaal een duit in het zakje. En die duiten hadden we toch zo graag uit willen geven aan nog meer spullen en bezittingen. Want daar is onze economie helemaal op gericht. Meer, meer en nog eens meer. Als er geen jaarlijkse  winst wordt behaald is dat slecht voor de economie.  Wie heeft dat toch bedacht? En wie heeft er voor gezorgd dat we het met z’n allen nog geloven ook? Ik ga hier geen politieke discussie aanzwengelen. Ik zou het zeker verliezen.  Maar begrijpen doe ik het niet. Genoeg moet toch gewoon genoeg zijn? We hebben al zo veel. Ik schaam me als ik lees dat dit deel van de wereld zoveel consumeert dat een nog veel groter deel honger en gebrek moet lijden. We eten te veel, we kopen te veel en we gebruiken teveel. De aarde zucht ervan.  Kijk eens naar de torenhoge schulden van ons land.  Als gewone huisvrouw denk ik wel eens; Hoe heeft dat ooit kunnen gebeuren? Zoveel schulden! Ik  zou geen cent meer uitgeven.  We zijn met z’n allen rijp voor het programma  Uitstel van Executie.  Een goed stel experts moeten de problemen oplossen. Maar bezuinigen moeten we, anders gaat ook ons mooie Holland op de fles. 

De X factor

 

Snapt u het nog?  Wat een leuk initiatief was van een jarig meisje loopt uit op een drama. Schade zo’n één miljoen, Haren anno 2012. Dat vergeten we niet meer zo snel, zeker niet de inwoners van dit zo vriendelijke en rustige dorp.  Facebook is Sociale media en een a hoort daar niet bij.  Je kunt het niet zomaar vertrouwen. Ik word er een beetje moedeloos van. Alles wat mooi en goed is wordt zo verziekt. Helaas een bekend fenomeen. Mijn biefstukje kan ik al jaren niet meer vertrouwen en mijn goedkope spijkerbroek is ook verdacht.  Als er een label in een T-shirt zit met Bangladesh trek ik mijn wenkbrauwen op.  Het Nieuws  en de krantenkoppen zijn vaak  eenzijdig en ingekleurd. Het is niet wijs om mijn mening daarop alleen te baseren.  In het programma Keuringsdienst van Waarde laten ze soms schokkende waarheden zien.  Ik zal het eerlijk onder ogen moeten komen. Geen mens is te vertrouwen.  We leven in een wereld waar veel bedrog is en asociaal gedrag.  Er zitten veel addertjes onder ons groene weidegras. Allemaal verborgen agenda’s leer ik in mijn studie coachen op dit moment. Een situatie zoals in Haren schudt ons weer goed wakker.  Want Facebook is niet het echte probleem. Het zit allemaal veel dieper. Een zogenaamde X factor.  Vult u zelf maar in wat dat dan wel zou zijn.

 

Wat een zorg!

 

De zorg is een hele zorg. Voor  de ministers om de financiële eindjes aan elkaar te knopen maar ook voor iedereen die er mee te maken heeft. Voor de patiënt, voor de mantelzorger en voor de verzorging zelf.   Ik hoor soms nare verhalen die je nauwelijks kunt geloven dat het gebeurt. Ik zie ook nare dingen als ik op bezoek ga in het zieken-of verpleeghuis. Er is echt heel wat mis in onze toch strak georganiseerde zorg. Om ziek van te worden. Menige kwaal heeft het aan zichzelf te danken. De verpleeghuizen zijn  één van die zorgenkindjes. Ik kom er altijd met een beklemmend gevoel weer buiten. Snakkend naar menselijke waardigheid. Het zit hem vaak niet in de motivatie van de mensen die daar werken. Aan hun intentie twijfel ik doorgaans niet. Maar de hele entourage. Dat een mens soms zo aftakelt kunnen we niet voorkomen maar hun waardigheid en woongenot zouden ze toch moeten kunnen behouden. Dat verdienen onze ouderen, dat verdienen we straks ook zelf.  Gisteren liep ik toevallig een nieuw appartementencomplex binnen voor ouderenzorg. Wow, ik keek mijn ogen uit.  Wat een fantastisch gebouw. Wat een uitstraling, wat een plezier om daar te wonen. Nog steeds die aftakeling van oude mensen maar nu in ruime, prachtige appartementen met veel privacy. Zo kan het dus ook. Maar er moet nog veel gebeuren in onze zorg.

Lang leve de paralympics

De Paralympics zijn weer voorbij. Wat een prestaties worden daar geleverd! Blinden die voetballen, atleten zonder benen, verstandelijk beperkten die zwemmen als de besten, rolstoeltennis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat een doorzettingsvermogen laten deze mensen aan de hele wereld zien. Indrukwekkend en verbazingwekkend. Met open mond zit je er naar te kijken.  Wat een prestaties kan een mens nog leveren met levensgrootte en levensechte handicaps.  Maar er zit een keerzijde aan deze medaille. Zelfs aan de gouden. Want hoe gaat de maatschappij in gewone situaties met hen om? Als iemand in een rolstoel komt solliciteren bijvoorbeeld? Of een blinde klant in de winkel? Neemt u ze dan ook zo serieus? Of denkt u, die meneer in de rolstoel kan niet goed presteren in mijn bedrijf? Of u spreekt maar de persoon aan achter de rolstoel want de persoon in de rolstoel zal het wel niet begrijpen. Zielig hoor, die blinde vrouw. Stumperds zijn het, allemaal. Wees eens eerlijk. Hoe denkt u werkelijk over mensen met een handicap? Toen ik ooit in de zorg begon met werken moesten we deze ervaring opdoen. In een rolstoel moesten we de stad in. Nou, reken maar dat je zielig werd aangekeken. Kassières namen je niet serieus. Als gewoon mens voor achterlijk of minderwaardig worden aangezien.  Wat een drama.  Zullen we afspreken dat we voortaan iedere gehandicapte zien als een paralympic? Het zijn bikkels. Doorzetters van de bovenste plank. Ze verdienen wat mij betreft allemaal een gouden plak.

Blaffen en blazen

Wij zijn hondenbezitters van een pienter, nogal macho-achtig en bijzonder interactief beestje. Sinds een week hebben we een rode kater te logeren. Een je-weet-wel-kater, met pientere kattenogen en een prachtige dieprode dikke vacht. Sindsdien is het in ons rustige huisje vaak blaffen en blazen.  Ze geven allebei niet op. De hond zie je denken; wat doet die dikke rode kater hier? En de kat kijkt voortdurend vanuit zijn schuilplaats voorzichtig de kamer in, wachtend totdat de kust weer veilig is. En als hij eenmaal de stoute pootjes weer aangetrokken heeft, en zijn kop boven het tafeltje uitsteekt, is duidelijk aan de blik in zijn prachtige kattenogen dat er een confrontatie op handen is. Dat wordt weer blaffen en blazen. Zo gaat dat nu eenmaal in de dierenwereld. Met wat geduld hopen we dat het wel gaat lukken. In de mensenwereld gaat het niet anders. Ik noem sommige types maar even haantjes en plofkippen. Opgefokt tot en met. Als ze in elkaars territorium komen is het direct blaffen en blazen. Ik ben geen dierenpsycholoog en ook geen psychiater. Maar wat ik zie is dat het ongelofelijk veel herrie geeft. Het gaat maar om één ding, wie van ons is hier de sterkste. In de politiek zitten we momenteel ook weer in zo’n fase. Maar hopen dat ze straks weer gewoon aan het werk gaan in Den Haag. Dan mogen de haantjes hun veren laten zien zonder zoveel te kakelen en de plofkippen leggen weer eieren.

Kling...kling....

De wereld verandert snel. Ik ben nog lang niet oud. Middelbaar zullen we het maar noemen. Maar ook ik verbaas ik me over de snelheid van veranderingen. Schijnbaar gewone dingen die slechts tien jaar geleden absoluut ondenkbaar zouden zijn. Wat te denken van een pasje voor de vuilcontainer bij de flat van mijn 92-jarige moeder?  Als ze een vuilniszak weg wil gooien moet ze het pasje langs een strip halen en ‘kling’ de teller van haar rekening die ze straks moet betalen springt een euro omhoog. Handig zou je zeggen. Maar ja mijn moeder, die best nog mobiel is maar toch wat staat te stuntelen omdat ze zowel het pasje moet gebruiken en tegelijk de vuilniszak in de bak moet deponeren, laat per ongeluk de klep tot twee keer toe uit haar handen vallen. ‘Kling, kling’ , drie eurootjes voor één vuilniszak alstublieft.  Ik schud mijn ietwat grijze hoofd. Arme moeder. Ja, na al die goocheltoeren is dat niets teveel gezegd. Maar wat dacht je dan van dit; Dochterlief vertelt dat ze een sms’je heeft gekregen. Gebeurd wel vaker zou je zeggen. Dat gaat tegenwoordig dag en nacht door.  Maar deze is wel bijzonder, afzender de tandarts. Of ze de afspraak volgende week niet zal vergeten. Verbaasd kijk ik haar aan, van de tandarts? Doet ie dat tegenwoordig ook al? ‘Kling’! Zou dat  ook  met geld te maken hebben?

Geen hond gaat er naar de kerk.....

Geen hond gaat er naar de kerk maar die van ons breekt de boel af als hij niet mee mag!
Bijna elke zondag is het raak.
Hond Figo gaat pontificaal op de mat voor de achterdeur zitten als wij ons klaarmaken voor de kerk.
Met veel dreiging in onze stem moeten wij hem op tijd van deze plek wegsturen anders floept hij naar buiten en is hij alleen met een stok weer naar binnen te krijgen. Ik overdrijf niet, echt niet.
Het is lachwekkend en irritant tegelijk.
Want als je even niet alert bent op dit ritueel heb je een probleem.
Zeker als je toch al laat bent en nog snel van alles in je tas doet terwijl je man in een al gestarte auto zit te wachten op zijn lieftallige vrouw.
Het is me een paar keer gebeurt. Maar dan heb ik toch wel mijn lesje geleerd.
Opletten geblazen! Nooit ondoordacht de deur uitlopen als je naar je wekelijkse bijeenkomst gaat.
Na een paar uur komen we dan weer terug. Vol met verhalen, gesprekken en stof tot nadenken over een goede preek. We kunnen er weer tegenaan. Onze batterij is weer opgeladen om het licht weer te laten schijnen in ons leven.
Figo begroet ons al bij de deur met zijn geblaf en uitgelaten bokkensprongen.
Voor hem duurde het allemaal veel te lang.
In zijn verveling en frustratie van het niet mee mogen naar de kerk heeft hij nogal eens wat kapot gemaakt. Het is echt waar. Dat gebeurt alleen als we naar de kerk zijn.
Hij sloopt een oude doos die per ongeluk nog in de kamer stond.
Of hij sloopt een hele vuilniszak met alle gevolgen van dien!
De vuilniszak heeft hij uit de vuilnisbak getrokken en ligt tussen het vuilnis op de grond.
Een beetje frustrerend zullen we maar zeggen.
Als je blij en opgewekt net uit de kerk komt en dan een ravage in je huis aantreft.
Vanmorgen gebeurde het warempel weer.
Pa had een prachtig vaderdagcadeau gekregen. Het stond netjes in een doos op de grond.
Maar niet meer toen we uit de kerk terugkwamen. Figo had de hele doos aan gort getrokken. Als er toch geruild moest worden konden we dat nu wel vergeten. De winkel ziet me aankomen!
Er is slechts één conclusie van dit verhaal.
Als zelfs een hond naar de kerk wil en instinctief weet dat het daar gezellig is en goed dan is er blijkbaar wat mis gegaan in de beleving van veel mensen die het zien als saai of ouderwets.
Maar voor ons is het meestal weer een feest.
De liefde van God is daar aanwezig.
Een hond die dat begrijpt!

Tom Tom

Eén van de beste uitvindingen van deze tijd vind ik toch wel de TomTom!
Geweldig! Wat een super ding!
De beste leidsman op al mijn autowegen.
Ik heb nooit zo van autorijden gehouden. En al helemaal niet als ik een onbekende en drukke stad in moest. Het was het ergste zo ongeveer wat je van mij kunt vragen.
Maar dat is nu verleden tijd.
Want ik neem Tommie mee.
Tommie begrijpt mij.
Weet precies wanneer ik links of rechts moet gaan op Neerlands wegen.
Hij corrigeert mij vriendelijk als ik een misstap bega.
Vriendelijk hoor ik dan een mannenstem (ja natuurlijk kies ik daarvoor!!) die mij er zachtmoedig op wijst dat ik de verkeerde weg in sla.
Dom dom!
Sorry Tom Tom!
Afgelopen week gebeurde het me weer.
Ik had mijn Tommie netjes geïnstrueerd waar ik naar toe wilde.
Ontspannen ging ik op weg.
Vertrouwend op de  aanwijzingen van Tom.
Alleen onderweg nam ik dit keer even een omweggetje om iemand op te pikken.
Dat had ik niet aan Tom verteld ook al weet ik dat dat eigenlijk had gemoeten.
De eerste afslag die ik vervolgens verkeerd nam om mijn passagier op te halen reageerde hij nog rustig.
"Keer Om!" Een rustige mannenstem deed zijn best om mij weer op het goede pad te krijgen.
"Ja, ja ; mompelde ik, 't komt goed!"
Toen ik de tweede mogelijkheid om terug te keren naar de rechte weg weer negeerde klonk het opnieuw vriendelijk. "Neem de volgende afslag rechts"
Ik was het niet van plan.
Naarmate ik mijn geliefde Tom bleef negeren leek het alsof zijn stem dwingender werd.
Verbeelde ik mij dat?
"Volgende weg rechts!", Tom herhaalde het enigszins vermoeid,"Ga hier rechtsaf!"
Mijn knipperlicht duwde ik naar beneden en het lichtje gaf aan mijn medeweggebruiker het signaal dat ik linksaf zou slaan.
Tom zuchtte nog net niet.
Nadat ik mijn passagier had opgehaald vervolgde ik mijn weg.
Tom leek er ineens weer veel meer zin in te krijgen.
Trouw als hij is leidde hij me veilig naar de plek waar ik die dag hopelijk weer wat wijzer zou worden.

Morgen vieren we Pinksteren in de kerken. Geen hond weet meer wat dat is.
Alleen de kerkgangers zelf waarschijnlijk.
Maar eigenlijk gaat het om de grote TomTom.
God heeft Zijn Tom Tom gegeven aan wie Hem maar wil ontvangen.
Het klinkt misschien oneerbiedig maar het voorbeeld is zo treffend.
De Heilige Geest is de Tom Tom voor alle gelovigen en zelfs als ongelovige kun je hem horen spreken.
Hij leidt en wijst je de weg. Hij weet alles en ziet wanneer je een verkeerde keus maakt.
Hij is geduldig en liefdevol.
Hij brengt je rustig naar de plek van bestemming.
"Bestemming bereikt" en als je om je heen kijkt waar je terecht bent gekomen is er alleen maar heerlijkheid!

What 's up?

Kijk jij wel eens naar de lucht?
Naar de prachtige wolkenlucht op een winderige en bewolkte dag?
Of naar de donkere sterrenhemel waarin duizenden flikkerende edelstenen je lijken toe te juichen?
Ik kijk altijd.
Elke dag en elke nacht.
Als ik achter het stuur zit van de auto, als ik 's avonds de hond uitlaat en als ik aan de koffie zit op de bank. Zelfs als we in bed liggen laten we het rolgordijn in de slaapkamer open en hebben we zicht op de maan.
Het verveelt me nooit.
Zeker nu we aan de dijk wonen waar we de hemel zo wijds en groots kunnen aanschouwen.
's Ochtends als we opstaan halen we eerst de rolhorren weer omhoog om maar niets te missen van wat er buiten en aan de lucht te zien is.
Het boeit altijd. Wat voor weer het buiten ook is.
En juist als het hondenweer is en er geen grijze haar op mijn hoofd aan wil denken om naar buiten te gaan is de hemel ontzagwekkend mooi.
Regelmatig sta ik voor ons raam te genieten van al die pracht en praal.

Het is er gratis. Bijna elke dag weer. Eindeloos in variatie en kleur.
In mijn foto archief heb ik talloze plaatjes van de lucht.
Met fantastische kleuren en imposante wolken partijen.
Als de zon schijnt aan een donkere hemel waaruit het hemelwater soms onverwachts met bakken naar beneden wordt gegoten ren ik verwachtingsvol naar de kant van ons huis waar ik die onvoorstelbaar mooie boog van kleuren aan de hemel verwacht te zien.
What 's up?
Vandaag is het Hemelvaartsdag.
Een dag waarop je naar de hemel mag kijken.
Er hangen zoveel beloften in de lucht.
Voor jou  en ook voor mij!
Je raakt er niet op uit gekeken.
Die grote wolkenlucht hangt er voor jou.
En de sterren in de nacht willen je vertellen dat je mag  schitteren en stralen.
Die imposante regenboog heeft God daar neer gezet met een bedoeling.
Van de hemel mogen we het verwachten.
Van Hem die daar zijn woning heeft.
Hemelvaartsdag krijgt zo weer zijn betekenis.
Want daar is Hij die dit alles zo grandioos mooi en kleurrijk gemaakt heeft.
Denk daar maar aan als je naar de lucht staat te kijken.
De hemel is dichterbij dan je denkt.
That's up!

Wat zeg je??

Vandaag was ik met mijn 91 jaar oude moeder in de stad.
Arm in arm lopen we door de smalle straatjes op weg naar de winkel voor een beter-horen apparaat.
Want ja, die heeft ze echt wel nodig op haar hoge leeftijd.
Het is voor haar het enige hulpmiddel tot nu toe.
Geen stok. Geen rollator. Geen tafeltje-dekje of niets. Zelfs geen hulp in de huishouding.
Ja, die moeder van mij die redt het toch nog maar steeds helemaal zelf.
Dat kom je toch niet vaak tegen.
Als ik zo met haar aan mijn arm door de stad loop ben ik altijd een beetje trots op haar.
Want een doorzetter is ze altijd geweest en dat is ze tot op de dag van vandaag.
Even later schuiven we aan bij de audicien.
Haar nieuwe gehoor apparaten worden bijgesteld. "Ze mogen wel wat harder meneer."
Mijn moeder laat duidelijk weten wat ze wil.
Dan volgt er nog een kleine test. In een paar boxen achter haar klinken verschillende stemmen.
"Mevrouw, kunt u mij vertellen waar de meneer rechts achter u het over heeft?"
Mijn moeder zit ingespannen te luisteren.
Maar aan de andere kant klinkt ook een stem en andere geluiden.
Haar gezicht laat zien dat ze het niet hoort. "Ik zou niet weten waar hij het over heeft. Ik hoor het wel, maar weet niet wat hij zegt."
De test wordt nog een keer gedaan. De volume knop gaat rechts nog maar wat harder.
Het weerbericht wordt luid en duidelijk voorgelezen.
Maar moeder zit daar nog steeds met een grote frons op haar gezicht.
"Ik hoor wel geluid, zegt ze opnieuw, maar ik weet echt niet waar het over gaat."
De audicien weet genoeg.
Mevrouw, het helpt niet als ik uw gehoorapparaat harder zet.
Uw oor hoort het wel maar uw hersenen niet!
Ik kijk met verbazing als hij het via de computer nog eens uitlegt.
Hoe is het mogelijk dat mijn moeder niet hoorde dat het weerbericht zo duidelijk werd voorgelezen?
Het probleem zit hem niet in het horen maar in de vertaalslag die haar hersenen niet meer kunnen maken.
Weer wat geleerd.
Je kunt dus blijkbaar horen en toch doof zijn!
Ik moet denken aan de woorden van Jezus als Hij het heeft over het grote plan van God.
Dan zegt Hij ook, mensen zullen ziende niet zien en horende niet kunnen horen.
Dat kan dus!
Het bewijs is vandaag geleverd!
Ik krabbel mij nog eens achter mijn oren.
Wel horen maar toch doof zijn!
In het geval van mijn moeder was er niets meer aan te doen.
Maar hebben ik of jij daar ook wel eens last van?
Dan zit het probleem niet in mijn oren maar diep van binnen.
Dan moet ik daar maar eens naar kijken......

Beklagenswaardige mensen

Zo aan het eind van de paasdagen val ik maar met de deur in jullie mailbox.
Wat betekent het Paasfeest nu echt? Wat heb je eigenlijk gevierd?
De lente?
Of was het een eitje?
Of ging je met de koeien van stal en er als een Haas van door in de groene wei?
Blijkbaar mag je er zelf je eigen betekenis aan geven.
Da's modern zullen we maar zeggen.
Het Paasfeest is van origine een joods feest.
Het Pesach feest, wat letterlijk betekent dat je wordt overgeslagen.
Het gedenkt dat iedereen die zijn deurpost met bloed van een lam had bestreken werd overgeslagen toen het oordeel kwam over het land Egypte.
De geschiedenis van Mozes en de bevrijding van het volk Israël uit Egypte waar het vreselijk werd onderdrukt van duizenden jaren geleden.
Het paasfeest van nu heeft exact dezelfde betekenis.
Niet het bloed van een lam maar het bloed van de Here Jezus die stierf aan het kruis zorgt ervoor dat wie geloofd wordt overgeslagen als het oordeel van God voorbij komt.
Je loopt de straf zomaar mis. Je wordt gewoon overgeslagen.
Geloven alleen is al genoeg.
Geloven dat de dood en het bloed van Jezus je kan redden.
Ik geef toe het is een absurd geloof, dat geloof van Christenen.
Welke idioot gelooft daar nu in?
Te simpel en te gek voor woorden.
Weet je, de Bijbel zelf noemt ons om dit geloof de meest beklagenswaardige mensen op deze aardbol
als het allemaal niet waar blijkt te zijn.
Als wij ons zouden vergissen.
Als Jezus niet echt opgestaan is uit de dood is ons geloof de grootste misser aller tijden!
Er staat zelfs dat we dan beter de bloemetjes buiten hadden kunnen zetten!
Het staat er echt! (1 Kor 15)
Als Jezus niet is opgestaan uit zijn graf?
Als er geen leven is na de dood?
Dan leef je lekker je eigen leven precies zoals jij dat wilt!
Geen gezeur over God of Jezus. Geen regels of godsdienstig gedoe.
Het leven is er om zo veel mogelijk van te genieten!
Ja toch?
Die christenen zijn beklagenswaardig.
Beklagenswaardig is het als je je in dit soort belangrijke dingen vergist.
Beklagenswaardig!
Je kunt maar beter zeker weten waar je in geloofd.

Niets bijzonders vandaag!

Soms weet ik niet zo goed waar ik een blog over zal schrijven.
Niet dat ik niks weet hoor! Het tegenovergestelde juist!
Er zijn zoveel dingen waar ik het over zou willen hebben.
Er zijn zoveel onderwerpen die onophoudelijk zomaar boven komen drijven in de grijze massa in mijn hoofd. Soms kleine dingen en soms grote.
En elke keer komt er weer één bij.
Zal ik schrijven over de lente?
Dat het zo heerlijk is om dagelijks de knoppen aan de bomen te zien rijpen?
Dat mijn hart dan jubelt van verrukking?
Of over de Tjiftjaf die ik net hoorde?
Dat hij weer is teruggekeerd uit zijn winter oord ver hier vandaan?
Zal ik schrijven dat zijn getjiftjaf voor mij het ultieme geluid van de lente is?
Ach, ik weet het niet. Het interesseert je wellicht in de verste verte niet.
Misschien heb je überhaupt nooit van deze vogel gehoord!
Maar niet doen dan.
Een ander onderwerp kiezen.
Zal ik dan schrijven over mijn twee maandelijkse gebedsuurtje met een goede vriendin vanmorgen?
We bidden niet voor ons zelf hoor. Nou, misschien een klein beetje dan!
Maar we komen vooral bij elkaar om te bidden voor vervolgde christenvrouwen.
Wat een afschuwelijke verhalen vaak.
Zal ik daar over schrijven?
De wereld moet toch weten dat er zoveel onrecht is en zoveel leed in gewone gezinnen in Zuid Soedan, Somalië en Egypte?
Zal ik vertellen over die vrouw die gemarteld werd op een gruwelijke manier?
En dat ze daarna helemaal getraumatiseerd verder moet.
Alleen maar omdat ze een christen is.
Of over die man die voor 20 jaar de gevangenis in gaat en zijn gezin het onmogelijk wordt gemaakt om hun land te verbouwen.
Hun vier kinderen hun vader misschien pas weer zien als ze volwassen zijn geworden.
Zal ik daar over schrijven?
Ach, daar zitten jullie vast niet op te wachten.
Ook al heeft dat mij zelf heel erg geraakt.
Zeker niet op een zonnige dag als vandaag.
Waarin een aantal vogeltjes hun nesten maken. Zomaar bij ons in de tuin.
Een merel vliegt af en aan in de heg vlak bij het huis. Zijn bekje gevuld met kleine takjes.
En aan de andere kant van het terras verdwijnt steeds een ringmus onder de rode dakpan van ons kleine schuurtje. Het is hetzelfde musje wat gisteren helemaal gek werd van de spiegel die daar hing.
De hele dag had ik hem tegen de spiegel aan zien fladderen.
Hij wilde naar binnen.
Maar begreep niet met zijn kleine mussenhersentjes dat het een spiegel was.
Het arme beestje.
Radeloos zat hij aan het eind van de dag op het randje.
We hebben toen de spiegel maar weggehaald.
En nu heeft hij zijn draai weer gevonden en bouwt aan een onzichtbaar nest voor vrouw en kind.
Zal ik daar dan over schrijven vandaag?
Nee, dat is niet leuk genoeg.
Dan maar geen verhalen schrijven.
Ik heb vandaag niets bijzonders te vertellen.

Waarom hulp vragen moeilijk is?

Vanmorgen na een originele dienst samen aan de koffie.
Terwijl ik aan de koffie ben komt er iemand naar mij toe.
"Is je man er ook?", vraagt ze.
"Ja hoor, hij is wel ergens. Ik weet niet waar hij is."
Ik kijk wat om me heen om een glimp van Johan op te vangen.
Meestal torent hij met zijn lange gestalte makkelijk over de menigte uit.
Maar ik zie hem niet zo gauw. Ik draai me naar de vraagster om en kijk haar aan met een blik van; je moet hem zelf maar even zoeken.
Een beetje beschaamd kijken twee licht blauwe ogen me bescheiden aan.
Ik weet niet wie je man is, zegt ze bedremmeld. Oh! Ja dat kan ook nog!
Dan ga ik de zoektocht maar wat serieuzer aanpakken.
Ik loop naar het midden van de gang en zoek met mijn ogen alle hoeken van de ruimte door.
Nee, geen grijze kop boven de massa uit. Dan zal ik beter moeten kijken.
Ik rek me uit en maak me zo groot als mogelijk is. En ja hoor, daar is ie. Met zijn armen leunend op een statafel heeft hij zich verdekt opgesteld.
"Daar", wijs ik; "die man met die gele jas".
De verbinding is gelegd.
Als we later in de auto terug rijden naar huis vraag ik nieuwsgierig waarom deze vrouw Johan wilde spreken. Ik ben nu eenmaal een vrouw die alles wil weten....
"Oh, ze vroeg of ik haar computer wil opknappen", vertelt Johan opgewekt.
"Dat vind ik hartstikke leuk om te doen".
Johan vertelt dat deze vrouw het beschroomd had gevraagd.
Ze vertelde er zelfs bij dat ze het moeilijk vind om aan anderen hulp te vragen.
Maar ze had opgemerkt dat toen ze aan Johan haar vraag stelde dat Johan begon te glimmen.
Dat had haar gerustgesteld.
We moesten er allebei om lachen. Een simpel verhaal maar zo herkenbaar.
Blijkbaar is hulp vragen moeilijk.
We doen het pas in uiterste noodzaak. En niet eerder.
Wat dom zijn we toch, zei ik even later tegen Johan. Wat ontnemen we elkaar veel vreugde als we nooit eens iets aan een ander vragen. Want bijna iedereen vind het leuk om wat voor een ander te doen!

Langdurige gehoorzaamheid in dezelfde richting

Beetje ingewikkelde titel zul je wel denken!
Daar heb je gelijk in.
Maar toch laat ik hem maar staan.
Het is namelijk precies wat ik in deze blog wil vertellen.
We hebben de maand van goede voornemens al weer ruimschoots achter de rug.
Ik doe daar allang niet meer aan mee.
Als ik wat wil veranderen in mijn leven dan doe ik dat toch wel. Of het nu mei is of oktober!
Daar heb ik geen goede voornemens in het nieuwe jaar voor nodig.
Maar net als met die goede voornemens vind ook ik het best lastig om vol te houden wat je van plan bent.
Het is nog niet zo eenvoudig om echt dingen in je leven te veranderen.
Jaren geleden deed ik eens een cursus (ja, toen ook al) en daar vertelde de docent dat je wel minsten 7 keer iets moest horen voordat het in je hersenen kon landen en tot verandering zou leiden.
Ik weet nog dat alle cursisten net als ik hoogst verbaasd reageerden hierop.
Zeven keer onder de indruk zijn en zeven keer de keus maken dat je er wat mee wilt gaan doen.
Pas dan zal het tot blijvende veranderingen leiden.
En zo kom ik bij mijn titel van vandaag terecht.
Langdurige gehoorzaamheid in dezelfde richting.
Ik las het laatst in mijn boek van Sheila Walsh.
Blijkbaar werkt het zo. Veranderingen gaan langzaam. Je moet iets steeds herhalen en dan pas wordt het je eigen. Je kunt pas na verloop van tijd (en veel herhalen) zeggen dat je verandert bent.
Eén of twee keer je gedrag aanpassen is niet voldoende.
Als ik eerlijk ben weet ik dat het waar is.
Neem nu mijn buikspieroefeningen.
Als ik me het voorneem, dan haak ik vaak na twee of drie keer al weer af.
En vervolgens vergeet ik gewoon wat ik van plan was.
Totdat ik weer geconfronteerd wordt met mijn goede voornemen. Mijn silhouet in een etalageruit kan voldoende zijn. O ja! Ik zou buikspieroefeningen doen!
Mijn goede voornemen heeft me weer eens geen  echte verandering gebracht.
Als je echt wilt veranderen is het nodig dat je de weg van langdurige gehoorzaamheid bewandelt.
En in dezelfde richting.
Niks halverwege water bij de wijn doen (hé waar komt dat gezegde vandaan?).
Doorgaan op dezelfde weg. Niet linksaf en niet rechtsaf.
Steeds weer opnieuw dezelfde keuze maken.
Net zolang totdat het in je systeem zit.
Dan pas kun je spreken van echte verandering.
Zo werken onze hersenen nu eenmaal.
Of moet ik het nog een paar keer zeggen!

De kou is uit de lucht

Als een schrijver inspiratie krijgt moet zij gelijk maar achter de pc gaan zitten en schrijven.
Dat doe ik dan maar.
Vanmorgen liet ik onze hond Figo uit.
Eigenlijk nog niet goed wakker loop ik even later langs de dijk.
Ik haal diep adem. De zachte lucht dringt mijn longen binnen. Ohh, de kou is uit de lucht!
Heel mijn lichaam begint te tintelen van aangename verrassing.
Wat is het heerlijk!
Ik kijk om me heen op zoek naar meer tekenen van deze ontdekking.
De weilanden beginnen voorzichtig hun eigen kleur weer te bekennen.
Een groene gloed krijgt langzaam weer de overhand. Het wit van de sneeuw verliest terrein.
Als ik me omdraai schijnt ineens de zon door de kale takken van de bomen. Ik sta stil.
Mijn gezicht op de zon gericht. Zijn warmte is als een lichte streling over mijn koude wangen.
Opnieuw haal ik diep adem. Hmmm, de kou is uit de lucht!
Onzichtbaar maakt mijn hart een sprongetje. Figo kijkt omhoog of we nog wat verder lopen.
Hij heeft vast mijn gemompel gehoord die andere keren als ik tegen mezelf zei: Het is weer mooi genoeg voor vandaag, we gaan weer terug.
Maar vandaag loop ik wat verder. Het is zo heerlijk!
De takken van de appelbomen zijn nog in diepe winterslaap en even verder staan kastanjebomen.
Zijn grote ruime takken steken fier omhoog. Aan de uiteinden zie ik grote bruine knoppen.
Ze wachten net als ik op warmte en zonneschijn.
Dan zullen ze eens laten zien dat ze bloeien kunnen! Ik glimlach naar deze zwijgende knoppen.
Op de boerderij langs de dijk hoor ik een koe loeien.
Via de geopende staldeuren staan ze naar buiten te loeren.
Vier grote koeienkoppen kijken mij aan. Opnieuw klinkt een boeh met een krachtige uithaal.
Alsof hij de bazuin laat klinken over het grazige land om hem heen.
Mijn dag krijgt ineens weer veel meer glans.
Als ik even later thuis kom ben ik verrukt over deze nieuwe dag.
De kou is uit de lucht!

Spreuken van Loesje

Wie kent ze niet?
Spreuken van Loesje?
Vaak to the point en scherpzinnig!
Achter een enkele zin gaat een wereld van gedachten schuil.
Ik zocht ze vandaag eens op en heb een paar leuke gevonden.
Luister maar:
Puzzelaars, de wereld vraagt nog om 'n oplossing!
of
Zeg toch niet steeds vrijheid als je vrijblijvendheid bedoelt.
Milieu; hoe zou jij je voelen als iemand je haar sneller knipt dan het groeit.
Zijn het nou de extremisten of de media die alles opblazen.
En:
Spoorwegen bestaan bij de gratie van dwarsliggers.
Is minder economische groei niet gewoon het teken dat we niet meer nodig hebben.

Via deze spreuken kan ik je zo de krant voorlezen.
Want zeg nu zelf, zijn bovenstaande spreuken actueel of niet?
Maar ze zijn al lang geleden geschreven.
Ze houden blijkbaar hun waarde.
Dat is vaak de kracht van mooie spreuken.

Sinds het nieuwe jaar heeft Johan een scheurkalender van visje bij de computer hangen.
Elke dag een mooie spreuk.
Ook voor die spreuken geldt dat ze tijdloos zijn.
Neem nou deze:
God heeft de tijd geschapen, de mens de drukte.
Geld maakt wel gelukkig; als je het weggeeft.
Gebed: Alles kan vóór je gebruikt worden.
Geloof is als een vogel die zingt voordat de zon opkomt.
En:
God neemt je zoals je bent, er zijn anderen genoeg.
De dag dat Jezus terugkomt is niet te berekenen maar je moet er wel rekening mee houden.
Of deze dan;
Evolutie: waarom moeilijk doen als het in zes dagen kan?
Als je niet van God bent van wie dan wel?
Mensen denken vaak zwart -wit maar God is juist veelkleurig.

In deze paar zinnen wordt zoveel gezegd.
Méér woorden zijn soms niet nodig.

Al zouden we maar een paar van deze spreuken onthouden of er wat mee doen.
Dan is een woord al een wereld van verschil.

De kracht van zwijgen

Ik hou van spreekwoorden. Ze zijn zo mooi en wijs met weinig woorden vaak.
Daar hou ik van.
Een tijdje geleden reed ik langs de dijk en zag ik een kale appelboom. Hij stond daar prachtig in zijn eentje in een groen gazon. Het blad was al helemaal verdwenen. Vele tientallen appels lagen pal onder de boom in het groene gras. Niemand had ze verzameld en hun waarde als heerlijke en gezonde vrucht gewaardeerd of serieus genomen. Ze lagen gewoon weg te rotten onder de kale boom.
Ik lachte.
De appel valt niet ver van de boom, de woorden van dit gezegde vielen prompt naar beneden.
Zoiets heb ik wel vaker.
Laatst reed een klein zwart autootje vlak voor me door een veel te krap genomen bocht.
Ik mompelde: Zo, die is kort door de bocht! Ik grijnsde om mijn eigen spitsvondigheid.
Vanmorgen was ik een boek aan het lezen en gebeurde hetzelfde.
Het is een boek van Sheila Walsh en ik hou van haar manier van schrijven. Ze is eerlijk en open.
Het gedeelte wat ik vanmorgen las ging over schuld en schuldgevoelens.
Over wat er diep in ons hart verborgen kan zitten. Dat kan natuurlijk veel meer zijn dan alleen schuldgevoelens. Dat kan verdriet zijn, of leegte. Maar ook pijn die je geleden hebt in relaties. Met je ouders of met je kind of misschien wel beiden, met je partner of familieleden.
Laatst moest ik voor mijn studie een autobiografie schrijven. Al schrijvende werd mijn besef van pijn met elke zin die ik schreef groter. Wat krijgen we allemaal toch veel op ons levensbordje.
Al die ervaringen dragen we vaak ongemerkt mee op onze levensweg.
Als een zware rugzak die ons behoorlijk in de weg kan zitten.
We zeulen het ons hele leven mee. Soms hebben we er niet eens erg in.
In de bijbel staat een prachtig vers: Zolang ik zweeg kwijnde mijn gebeente weg.
Bliep: Spreken is zilver en zwijgen is goud. Daar heb ik ineens weer een spreekwoord in mijn hoofd!
Zwijgen is hier helemaal geen goud realiseer ik mij.
De kracht van zwijgen is heel groot. Het is geen goud en zelfs geen zilver waard.
Het lijkt meer op rotte appels.
Dat is de andere kant van het gezegde.
Er is meestal een andere kant aan elk verhaal.
Dan wordt het: Door de zure appel heen bijten en maak van je hart geen moordkuil!

Het regent

Buiten tikt de regen onafgebroken tegen het raam.
De wind waait om het huis. In de verte hoor ik haar in de kale takken van de berkenbomen aan de kant van de IJssel.
De vlagen wind laat de hoge bomen in het donker van de avond onzichtbaar heen en weer zwiepen.
Het constante gedruppel van de schijnbaar eindeloze regenbui geeft binnen een behaaglijk gevoel van warmte en geborgenheid. Tegelijkertijd maakt het een gevoel los van binnengesloten zijn, niet naar buiten gaan nu. Van een gevoel van kou en doorweektzijn door aanhoudende druilende regen en wind die dwars door je jas en schoenen gaan.
Zo tegenstrijdig kunnen gevoelens vaak zijn. Ongrijpbaar. Gevoelens van hoop en verwachting en tegelijkertijd onbestemd en knagend aan het optimisme wat probeert stand te houden.
Als op 31 december om twaalf uur de klok het jaar rustig wegtikt heb ik vaak datzelfde gevoel.
Een gevoel van onbehaaglijkheid. Wat zal dit jaar ons brengen? Het besef dat naast het goede dat het leven ons vaak geeft in grote en kleine geneugten en er ook een portie leed of moeite mee zal drijven op de golven van de tijd die over deze wereld gaan.
Golven die groot en heftig kunnen zijn maar ook mijn kleine leven kunnen overspoelen en doordrenken.
Het voelt als het tij van eb en vloed die met zijn sterke kracht elke dag de grens bepaalt tussen water en het droge. Een tij dat niemand door zijn sterke wil kan veranderen of keren.
Zoals het tij komen en gaan de jaren. Het neemt en geeft. Het geeft en het neemt.
Het lijkt vanzelfsprekend en onomkoombaar.

Inmiddels is de regenbui buiten gestopt.
De geluiden van zwiepende regen en razende wind om het huis die me even in een melancholische bui hebben
meegenomen zijn verdwenen. Stilte vult mijn oren en mijn hart en verdrijft de onrust uit mijn denken.
Zachtjes hoor ik de wind  alleen nog blazen in de schoorsteen en verraad zijn stille aanwezigheid.

Zo begin ik een nieuw jaar.
Wetend dat het regen en zonneschijn zal brengen.
Alles op zijn tijd. Beiden zijn onomkoombaar en veelvuldig in de seizoenen en jaren aanwezig.
Van de zon zal ik zo mogelijk volop genieten.
Voor de regen wil ik schuilen, misschien wel bij jou of jij bij mij.
Mijn wens is dan ook dat we allemaal licht en warmte mogen verspreiden als de zon.
En een schuilplaats zijn voor hen die willen schuilen.
Een zonnig nieuw jaar!