Nooit te oud om te ........

Een week geleden ben ik op mijn 51e nog aan een cursus begonnen.
Een basis training coachen.
Ik geloof dat een mens nooit ophoudt met leren of nooit op zou moeten houden met leren.
Grote bewondering heb ik voor oudere mensen die op een zeer respectabele leeftijd open staan voor nieuwe dingen. Geïnteresseerd zijn wat hun kinderen en kleinkinderen zoal doen. Vragen durven stellen als ze het niet begrijpen en daardoor wellicht de generatiekloof durven overbruggen in plaats van het voor lief te nemen dat ze de wereld buiten nu eenmaal niet meer begrijpen. Mijn eigen moeder van 91 stuurt regelmatig een sms naar haar kinderen of kleinkinderen. Helemaal top vind ik dat.
Het leren houdt nooit op. Als je stopt met leren wordt je verstokt en raak je wellicht zelfs verstoken van de mooie dingen van het leven.
Om even bij mezelf terug te komen ontdek ik juist dat ik steeds meer wil leren. Ik heb de smaak te pakken van veranderingen, vernieuwing, verdieping en verlossing.
Zoals in een aantal van mijn vorige blogs te lezen is ben ik afgelopen tijd door een heel proces gegaan. Een proces van goed en eerlijk naar mezelf durven kijken.
Dat kon ik omdat ik keek in de spiegel van Gods liefde en geduld.
Ik weet niet hoeveel tijd jij besteed aan voor de spiegel staan, maar ik meestal niet zoveel. In de ochtend ontmoeten wij elkaar als ik me klaar maak voor de nieuwe dag. Een check of mijn krullen de juiste kant op wijzen en mijn kleding keuze de juiste is. Vaak pas in de avond kom ik mijn spiegelbeeld weer tegen als ik bijna op weg ben naar mijn laatste rustplaats die dag. Soms constateer ik dan dat een extra blik in de spiegel niet overbodig was geweest zodat ik mijn soms onwillige haar  tot de orde had kunnen roepen. Maar ach, het kan me vaak niet zo veel schelen.
Ik ben niet zo'n spiegel kijker. Ik geloof het wel. Ik ben een ze-nemen-me-maar-zoals-ik-ben-type.
Het gekke is dat ik emotioneel en geestelijk het tegenovergestelde ben.
Zo weinig aandacht ik besteed aan het uiterlijk zoveel besteed ik dagelijks aan mijn innerlijk.
Ik wil dat ik van binnen een mooi mens ben.
Afgelopen tijd heb ik dus veel in de innerlijke spiegel gekeken zal ik maar zeggen.
Vaak was ik helemaal niet blij met wat ik daar zag.
De oneffenheden van verkeerd gedrag of liefdeloosheid was nog niet eens wat mij zo verwarde als ik keek. Maar veeleer waren in mijn spiegelbeeld een aantal patronen steeds weer zichtbaar wat mij werkelijk verontruste.
Er was verzet, onweerstaanbare angsten en twijfels, hoogmoed en een hartgrondige tegenzin om iets of iemand toe te laten in mijn binnenste. Zelfs het aanvaarden van onvoorwaardelijke liefde was niet mogelijk. Ik zag het in de spiegel van mijn hart.
Belemmeringen worden ze genoemd in de cursus die ik nu doe. Ze worden veroorzaakt door overtuigingen die heel diep van binnen in een mens zijn weggekropen. Bijna onzichtbaar doen ze hun vernietigende werk. En bouwen hun muren waardoor je niet verder kunt komen.
Obstakels die voorkomen dat je tot je doel komt.
En dat is nu juist wat ik afgelopen periode heb geleerd. Mijn belemmeringen heb ik keer op keer beleden aan God. "Vader ik kan mijn hart niet veranderen, maar U kent mijn hart. U aanvaard mij zoals ik ben. U kunt veranderen wat ik zelf niet kan."
De kunst van in Gods spiegel kijken is deze: Je ziet met eigen ogen dat God van je houdt zoals je bent. En je durft te kijken naar je eigen hart. Naar je eigen belemmeringen. Naar de dingen die je zelf niet kunt veranderen daar diep van binnen.
Het is soms een hele weg om eerlijk naar jezelf te durven kijken.
Daar is veel vertrouwen voor nodig.
Het vertrouwen dat je niet afgewezen wordt.
En dat is nu net wat ik geleerd heb.
En ik wil nog veel meer leren.
Ik heb geleerd dat God te vertrouwen is. Hij wijst mij niet af. Zelfs niet als ik in zijn perfecte spiegel kijk. Hij wil mij nog zoveel leren in dit leven. Zodat ik ten volle tot bloei kan komen. Al is het na mijn vijftigste en begint mijn lijf al hier en daar wat af te takelen. Mijn geest verjongt zich elke dag.
Dat wil ik blijven leren. Daar ben ik nog lang niet te oud voor.

Leve de herfst!

Zo langzaamaan begint de herfst zijn eerste voetsporen voorzichtig neer te zetten in de natuur om ons heen.
De tuin die zo fleurig was een maand geleden begint duidelijk af te takelen. Dood blad op de grond. Verlepte bloemen. En overal takken vol zaad. De eenjarige planten in de potten op de tuintafel kunnen bijna de kliko in. Ze staan er mistroostig bij en brengen zo te zien de moed niet meer op om nieuwe bloemen te produceren. De laatbloeiers in de tuin doen hun best om er nog iets vrolijks van te maken. Maar als het regent en de wind blaast hard door de bladerrijke struiken en bomen is dat nauwelijks meer merkbaar. Er is geen houden meer aan.
De herfst is in aantocht.
Diep van binnen heb ik dan al het gevoel van heimwee naar de zomer.
Het besef dat we eerst weer door twee andere jaargetijden heen moeten is groot. Net als de blaadjes veranderen van kleur en hun houvast los zullen moeten laten zal ik me ook mee moeten laten voeren door de seizoenen van het leven.
De seizoenen zijn mooi en onomkoopbaar.
Behalve de bladeren die vallen is er in de herfst van alles te beleven. Het is een bijzondere tijd. Na de groei en de bloei van veel planten en bomen is de herfst de tijd van vruchtdragen.
Veel vruchtbomen hangen bijna zwaarmoedig met hun beladen takken naar beneden. Prachtige appels en groengele peren hangen uitnodigend aan de bomen hier langs de dijk. Soms slechts een dunne jonge stam met een enkele tak in hun kruin die vol hangt met rode glanzende appels. En dan weer een dikke oude perenboom die weet wat vruchtdragen is. Daar hou ik van.
Ze geven vrucht op hun tijd.
Blijkbaar zijn bloeien en vruchtdragen onlosmakelijk met elkaar verbonden.
En als dan de stormen komen worden de vruchten afgeworpen.
Als een zichtbaar resultaat van alles wat daaraan vooraf ging.
Gisterenavond kwam ik laat uit mijn werk na een hevige onweersbui. In de inmiddels donkere lucht flitste nog regelmatig de bliksem en verlichtte de weilanden en boerderijen op een mystieke en majestueuze wijze.
Ik reed de dijk over op weg naar ons huis. Opeens zag ik een aantal mensen aan de kant van de weg heen en weer lopen. "Wat zijn die nu aan het doen", mompelde ik zachtjes tegen mezelf.
Met verbazing zag ik dat ze met emmers in hun hand walnoten aan het rapen waren. Bijna midden in de nacht! Maar de weg lag werkelijk bezaaid met allemaal noten. Door de storm en regen tijdens de onweersbui waren ze in grote getale uit de bomen gevallen. Emmers vol lagen ze daar voor het oprapen. Over een poosje zouden ze in zakken te koop aan de kant van de weg staan.
Zo gaat dat hier aan de dijk.
Deze mensen wisten dat het nu de tijd was om ze op te rapen. Al was het midden in de nacht. De volgende dag zouden ze zeker verpletterd zijn door het vele verkeer wat hier langs gaat.
Ik vind het een schitterend beeld. En zie daarin zoveel van wat God in de schepping heeft gelegd en gesproken. Zonder woorden. Maar juist in de seizoenen wordt duidelijk wat God aan het doen is in deze wereld. Kan Hij straks de vruchten plukken van onze levensboom? Al is het midden in de nacht?Zo verschillend als wij mensen zijn zo verschillend zullen onze vruchten ook zijn. Ik vind het een wonder als ik die appels en peren aan de boom zie hangen. Of als ik zelf ook een zak vol walnoten bij elkaar heb gezocht. Het geeft me een gevoel van rijkdom. Zou God dat ook hebben als Hij naar onze vruchten kijkt? Ik hoop het maar.
Kijk eens naar de natuur om je heen zo aan het begin van de herfst.
En laat God tot je spreken in wat je ziet.
Laat je verbazen door het wonder van het leven.
Want juist in de herfst zijn de eerste tekenen van het nieuwe leven al weer zichtbaar.
Misschien heeft niemand dat ooit nog tegen je gezegd. Maar ik wens je een gezegende herfst toe!

ps. ik begrijp van verschillende mensen dat ze graag willen weten wanneer er een nieuw stukje is geplaatst. Als je dat even meld bij mij dat laat ik je via email weten dat er weer een nieuw artikel op staat.

Een nieuwe bezem

We hebben een nieuwe bezem gekocht. Niet dat we er één nodig hadden hoor. Maar de nieuwe bezem is voor in de wagen. We hebben zo'n lekker ruime stationwagon en de bezem gaat standaard mee op reis nu. Als het ware een bezemwagen dus!
Nu hoor ik jullie denken "wat moet je nu met een bezem in de wagen?" Ik zal het je uitleggen.
Johan heeft de gewoonte al zo lang als ik hem ken en dus met hem meereis allerlei onraad en ongedierte (want ja dode dieren op de weg zijn toch ook ongedierte) van de weg op te rapen en netjes aan de kant van de weg te deponeren. Ik weet niet hoeveel dode katten, konijntjes en lamgeslagen vogels hij in zijn leven al netjes een laatste rustplaats langs de kant van een drukke weg heeft bezorgd. En dan nog niet te spreken van alle brokken hout, kartonnen dozen en betonblokken. Soms zie ik in de verte al iets opdoemen op het wegdek en denk ik; O nee, niet weer stoppen hoor! We hebben nu geen tijd!" Maar meestal trek ik aan het kortste eind tenzij ik zelf het stuur in handen heb. Johan overtuigd me keer op keer hoe gevaarlijk zo'n voorwerp wel niet op de weg is. En zuchtend zit ik dan even later in een ronkende auto te wachten totdat Johan zijn heldendaad weer heeft verricht. Ik ben heel trots op hem hoor. Echt! En als de klus weer geklaard is geef ik hem altijd toch weer een compliment voor zijn goede gedrag. Want zeg nu zelf. Waar vind je nog zo'n man? Die zijn toch zeldzaam?
Voor dit soort klusjes hebben we standaard plastic handschoenen in ons dashboardkastje liggen.
Want aan een platgereden kat is meestal weinig aaibaars meer aan. Die wil je echt alleen maar met handschoenen aanraken. Het arme beest.
Maar nu is ons hulpgerei dus aangevuld. Met een nieuwe bezem! Niet voor dode, platte en nare dieren overblijfselen maar gewoon voor grind. Want ook dat ligt vaak op het wegdek. En dan vooral in bochten waar het van een wagen afgeslingerd is. Weten jullie wel hoe gevaarlijk dat is?!
Het is levensgevaarlijk voor motorfietsen! Johan die zelf ook een hartstochtelijk fan is van motorrijden ziet bij zo'n hoopje grind zijn motorvrienden al onderuit gaan. Daarom hebben we nu dus een bezem in de auto!
Dus nog vaker stilstaan langs de kant van de weg. Nog vaker even zuchten.
Maar mijn man redt daar wel levens of zere knieën mee.
En dat is toch heel bijzonder!
Ook al blijf ik er vaak een beetje lacherig over doen, toch heb ik veel respect voor zijn goede gedrag.
En heel vaak moet ik op die momenten als ik daar zit te zuchten in de auto omdat ik weer moet wachten denken aan een bekend verhaal. Het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Niemand had tijd om de gewonde man te helpen. Ze hadden het allemaal te druk met andere dingen. Maar Jezus niet. Alles liet Hij gaan. Als Hij ziet dat er iemand in nood is dan zet Hij als het ware Zijn auto aan de kant en stapt uit om te doen wat goed is.
Wat moet ik toch nog veel leren!