De kracht van zwijgen

Ik hou van spreekwoorden. Ze zijn zo mooi en wijs met weinig woorden vaak.
Daar hou ik van.
Een tijdje geleden reed ik langs de dijk en zag ik een kale appelboom. Hij stond daar prachtig in zijn eentje in een groen gazon. Het blad was al helemaal verdwenen. Vele tientallen appels lagen pal onder de boom in het groene gras. Niemand had ze verzameld en hun waarde als heerlijke en gezonde vrucht gewaardeerd of serieus genomen. Ze lagen gewoon weg te rotten onder de kale boom.
Ik lachte.
De appel valt niet ver van de boom, de woorden van dit gezegde vielen prompt naar beneden.
Zoiets heb ik wel vaker.
Laatst reed een klein zwart autootje vlak voor me door een veel te krap genomen bocht.
Ik mompelde: Zo, die is kort door de bocht! Ik grijnsde om mijn eigen spitsvondigheid.
Vanmorgen was ik een boek aan het lezen en gebeurde hetzelfde.
Het is een boek van Sheila Walsh en ik hou van haar manier van schrijven. Ze is eerlijk en open.
Het gedeelte wat ik vanmorgen las ging over schuld en schuldgevoelens.
Over wat er diep in ons hart verborgen kan zitten. Dat kan natuurlijk veel meer zijn dan alleen schuldgevoelens. Dat kan verdriet zijn, of leegte. Maar ook pijn die je geleden hebt in relaties. Met je ouders of met je kind of misschien wel beiden, met je partner of familieleden.
Laatst moest ik voor mijn studie een autobiografie schrijven. Al schrijvende werd mijn besef van pijn met elke zin die ik schreef groter. Wat krijgen we allemaal toch veel op ons levensbordje.
Al die ervaringen dragen we vaak ongemerkt mee op onze levensweg.
Als een zware rugzak die ons behoorlijk in de weg kan zitten.
We zeulen het ons hele leven mee. Soms hebben we er niet eens erg in.
In de bijbel staat een prachtig vers: Zolang ik zweeg kwijnde mijn gebeente weg.
Bliep: Spreken is zilver en zwijgen is goud. Daar heb ik ineens weer een spreekwoord in mijn hoofd!
Zwijgen is hier helemaal geen goud realiseer ik mij.
De kracht van zwijgen is heel groot. Het is geen goud en zelfs geen zilver waard.
Het lijkt meer op rotte appels.
Dat is de andere kant van het gezegde.
Er is meestal een andere kant aan elk verhaal.
Dan wordt het: Door de zure appel heen bijten en maak van je hart geen moordkuil!

Het regent

Buiten tikt de regen onafgebroken tegen het raam.
De wind waait om het huis. In de verte hoor ik haar in de kale takken van de berkenbomen aan de kant van de IJssel.
De vlagen wind laat de hoge bomen in het donker van de avond onzichtbaar heen en weer zwiepen.
Het constante gedruppel van de schijnbaar eindeloze regenbui geeft binnen een behaaglijk gevoel van warmte en geborgenheid. Tegelijkertijd maakt het een gevoel los van binnengesloten zijn, niet naar buiten gaan nu. Van een gevoel van kou en doorweektzijn door aanhoudende druilende regen en wind die dwars door je jas en schoenen gaan.
Zo tegenstrijdig kunnen gevoelens vaak zijn. Ongrijpbaar. Gevoelens van hoop en verwachting en tegelijkertijd onbestemd en knagend aan het optimisme wat probeert stand te houden.
Als op 31 december om twaalf uur de klok het jaar rustig wegtikt heb ik vaak datzelfde gevoel.
Een gevoel van onbehaaglijkheid. Wat zal dit jaar ons brengen? Het besef dat naast het goede dat het leven ons vaak geeft in grote en kleine geneugten en er ook een portie leed of moeite mee zal drijven op de golven van de tijd die over deze wereld gaan.
Golven die groot en heftig kunnen zijn maar ook mijn kleine leven kunnen overspoelen en doordrenken.
Het voelt als het tij van eb en vloed die met zijn sterke kracht elke dag de grens bepaalt tussen water en het droge. Een tij dat niemand door zijn sterke wil kan veranderen of keren.
Zoals het tij komen en gaan de jaren. Het neemt en geeft. Het geeft en het neemt.
Het lijkt vanzelfsprekend en onomkoombaar.

Inmiddels is de regenbui buiten gestopt.
De geluiden van zwiepende regen en razende wind om het huis die me even in een melancholische bui hebben
meegenomen zijn verdwenen. Stilte vult mijn oren en mijn hart en verdrijft de onrust uit mijn denken.
Zachtjes hoor ik de wind  alleen nog blazen in de schoorsteen en verraad zijn stille aanwezigheid.

Zo begin ik een nieuw jaar.
Wetend dat het regen en zonneschijn zal brengen.
Alles op zijn tijd. Beiden zijn onomkoombaar en veelvuldig in de seizoenen en jaren aanwezig.
Van de zon zal ik zo mogelijk volop genieten.
Voor de regen wil ik schuilen, misschien wel bij jou of jij bij mij.
Mijn wens is dan ook dat we allemaal licht en warmte mogen verspreiden als de zon.
En een schuilplaats zijn voor hen die willen schuilen.
Een zonnig nieuw jaar!