De X factor

 

Snapt u het nog?  Wat een leuk initiatief was van een jarig meisje loopt uit op een drama. Schade zo’n één miljoen, Haren anno 2012. Dat vergeten we niet meer zo snel, zeker niet de inwoners van dit zo vriendelijke en rustige dorp.  Facebook is Sociale media en een a hoort daar niet bij.  Je kunt het niet zomaar vertrouwen. Ik word er een beetje moedeloos van. Alles wat mooi en goed is wordt zo verziekt. Helaas een bekend fenomeen. Mijn biefstukje kan ik al jaren niet meer vertrouwen en mijn goedkope spijkerbroek is ook verdacht.  Als er een label in een T-shirt zit met Bangladesh trek ik mijn wenkbrauwen op.  Het Nieuws  en de krantenkoppen zijn vaak  eenzijdig en ingekleurd. Het is niet wijs om mijn mening daarop alleen te baseren.  In het programma Keuringsdienst van Waarde laten ze soms schokkende waarheden zien.  Ik zal het eerlijk onder ogen moeten komen. Geen mens is te vertrouwen.  We leven in een wereld waar veel bedrog is en asociaal gedrag.  Er zitten veel addertjes onder ons groene weidegras. Allemaal verborgen agenda’s leer ik in mijn studie coachen op dit moment. Een situatie zoals in Haren schudt ons weer goed wakker.  Want Facebook is niet het echte probleem. Het zit allemaal veel dieper. Een zogenaamde X factor.  Vult u zelf maar in wat dat dan wel zou zijn.

 

Wat een zorg!

 

De zorg is een hele zorg. Voor  de ministers om de financiële eindjes aan elkaar te knopen maar ook voor iedereen die er mee te maken heeft. Voor de patiënt, voor de mantelzorger en voor de verzorging zelf.   Ik hoor soms nare verhalen die je nauwelijks kunt geloven dat het gebeurt. Ik zie ook nare dingen als ik op bezoek ga in het zieken-of verpleeghuis. Er is echt heel wat mis in onze toch strak georganiseerde zorg. Om ziek van te worden. Menige kwaal heeft het aan zichzelf te danken. De verpleeghuizen zijn  één van die zorgenkindjes. Ik kom er altijd met een beklemmend gevoel weer buiten. Snakkend naar menselijke waardigheid. Het zit hem vaak niet in de motivatie van de mensen die daar werken. Aan hun intentie twijfel ik doorgaans niet. Maar de hele entourage. Dat een mens soms zo aftakelt kunnen we niet voorkomen maar hun waardigheid en woongenot zouden ze toch moeten kunnen behouden. Dat verdienen onze ouderen, dat verdienen we straks ook zelf.  Gisteren liep ik toevallig een nieuw appartementencomplex binnen voor ouderenzorg. Wow, ik keek mijn ogen uit.  Wat een fantastisch gebouw. Wat een uitstraling, wat een plezier om daar te wonen. Nog steeds die aftakeling van oude mensen maar nu in ruime, prachtige appartementen met veel privacy. Zo kan het dus ook. Maar er moet nog veel gebeuren in onze zorg.

Lang leve de paralympics

De Paralympics zijn weer voorbij. Wat een prestaties worden daar geleverd! Blinden die voetballen, atleten zonder benen, verstandelijk beperkten die zwemmen als de besten, rolstoeltennis en zo kan ik nog wel even doorgaan. Wat een doorzettingsvermogen laten deze mensen aan de hele wereld zien. Indrukwekkend en verbazingwekkend. Met open mond zit je er naar te kijken.  Wat een prestaties kan een mens nog leveren met levensgrootte en levensechte handicaps.  Maar er zit een keerzijde aan deze medaille. Zelfs aan de gouden. Want hoe gaat de maatschappij in gewone situaties met hen om? Als iemand in een rolstoel komt solliciteren bijvoorbeeld? Of een blinde klant in de winkel? Neemt u ze dan ook zo serieus? Of denkt u, die meneer in de rolstoel kan niet goed presteren in mijn bedrijf? Of u spreekt maar de persoon aan achter de rolstoel want de persoon in de rolstoel zal het wel niet begrijpen. Zielig hoor, die blinde vrouw. Stumperds zijn het, allemaal. Wees eens eerlijk. Hoe denkt u werkelijk over mensen met een handicap? Toen ik ooit in de zorg begon met werken moesten we deze ervaring opdoen. In een rolstoel moesten we de stad in. Nou, reken maar dat je zielig werd aangekeken. Kassières namen je niet serieus. Als gewoon mens voor achterlijk of minderwaardig worden aangezien.  Wat een drama.  Zullen we afspreken dat we voortaan iedere gehandicapte zien als een paralympic? Het zijn bikkels. Doorzetters van de bovenste plank. Ze verdienen wat mij betreft allemaal een gouden plak.

Blaffen en blazen

Wij zijn hondenbezitters van een pienter, nogal macho-achtig en bijzonder interactief beestje. Sinds een week hebben we een rode kater te logeren. Een je-weet-wel-kater, met pientere kattenogen en een prachtige dieprode dikke vacht. Sindsdien is het in ons rustige huisje vaak blaffen en blazen.  Ze geven allebei niet op. De hond zie je denken; wat doet die dikke rode kater hier? En de kat kijkt voortdurend vanuit zijn schuilplaats voorzichtig de kamer in, wachtend totdat de kust weer veilig is. En als hij eenmaal de stoute pootjes weer aangetrokken heeft, en zijn kop boven het tafeltje uitsteekt, is duidelijk aan de blik in zijn prachtige kattenogen dat er een confrontatie op handen is. Dat wordt weer blaffen en blazen. Zo gaat dat nu eenmaal in de dierenwereld. Met wat geduld hopen we dat het wel gaat lukken. In de mensenwereld gaat het niet anders. Ik noem sommige types maar even haantjes en plofkippen. Opgefokt tot en met. Als ze in elkaars territorium komen is het direct blaffen en blazen. Ik ben geen dierenpsycholoog en ook geen psychiater. Maar wat ik zie is dat het ongelofelijk veel herrie geeft. Het gaat maar om één ding, wie van ons is hier de sterkste. In de politiek zitten we momenteel ook weer in zo’n fase. Maar hopen dat ze straks weer gewoon aan het werk gaan in Den Haag. Dan mogen de haantjes hun veren laten zien zonder zoveel te kakelen en de plofkippen leggen weer eieren.

Kling...kling....

De wereld verandert snel. Ik ben nog lang niet oud. Middelbaar zullen we het maar noemen. Maar ook ik verbaas ik me over de snelheid van veranderingen. Schijnbaar gewone dingen die slechts tien jaar geleden absoluut ondenkbaar zouden zijn. Wat te denken van een pasje voor de vuilcontainer bij de flat van mijn 92-jarige moeder?  Als ze een vuilniszak weg wil gooien moet ze het pasje langs een strip halen en ‘kling’ de teller van haar rekening die ze straks moet betalen springt een euro omhoog. Handig zou je zeggen. Maar ja mijn moeder, die best nog mobiel is maar toch wat staat te stuntelen omdat ze zowel het pasje moet gebruiken en tegelijk de vuilniszak in de bak moet deponeren, laat per ongeluk de klep tot twee keer toe uit haar handen vallen. ‘Kling, kling’ , drie eurootjes voor één vuilniszak alstublieft.  Ik schud mijn ietwat grijze hoofd. Arme moeder. Ja, na al die goocheltoeren is dat niets teveel gezegd. Maar wat dacht je dan van dit; Dochterlief vertelt dat ze een sms’je heeft gekregen. Gebeurd wel vaker zou je zeggen. Dat gaat tegenwoordig dag en nacht door.  Maar deze is wel bijzonder, afzender de tandarts. Of ze de afspraak volgende week niet zal vergeten. Verbaasd kijk ik haar aan, van de tandarts? Doet ie dat tegenwoordig ook al? ‘Kling’! Zou dat  ook  met geld te maken hebben?