Uitzondering? Of regel!

Regels zijn regels. Of ze nu absurd zijn in sommige situaties of niet dat lijkt niet uit te maken. Hou je aan de regels is de enige boodschap die Staatsbosbeheer in Groningen te horen kreeg. Zet maar gewoon straatnamenbordjes op de onbewoonde eilanden Rottemeroog en Rottemerplaats.  Geen kip die er woont (of die juist wel of hun aanverwanten ) maar toch is het verplicht. Bureaucratie ten top. Een schrijnend voorbeeld dat de regels er niet zijn voor de mens maar andersom. Maar als er dan toch bordjes moeten komen dan heb ik wel een paar gepaste straatnamen. Wat dacht je van: Rotteweg, geheel vernoemd naar het eiland natuurlijk. Of Zandloper; want de paden schijnen zich nogal eens door zandverstuiving te verplaatsen zoals ook de houten gebouwtjes die op het onbewoond eiland staan. De straatnaam Vogelbuurt lijkt mij wel voor de hand liggend. En een Jan van Gentlaan trekt misschien deze bijzonder vogelsoort nog wel aan.  Dan krijgt het hele gebeuren misschien nog een positieve wending. Beter kunnen ze overal bordjes doodlopende weg neerzetten. Want alle wegen lijden uiteindelijk naar zee.  Grappig is dan wel het standpunt van Staatsbosbeheer dat als er dan zo nodig een straatnaam gegeven moet worden er ook post naar toe moet kunnen worden gestuurd.  Dat zal dan wel een klusje voor de postduif worden!

Wat ben ik zonder dochters

Soms duizelt het mij. Laatst mocht ik een nieuw mobieltje uit gaan zoeken. Ik zie de bomen in het mobiele bos allang niet meer. Zoveel mogelijkheden, zoveel verschillende abonnementen en zoveel getallen om aan te geven wat het smart-ding allemaal kan. Zo smart voel ik me dan niet meer. Want dochterlief moet met me mee naar de winkel. Moeders van mijn leeftijd weten niet meer wat ze kiezen moeten. Ik kan die snelle ontwikkelingen niet meer volgen. Hoe noemden wij dat in onze tijd ook al weer? Het had iets met een kloof te maken... Ik zie dat gapende gat al in mijn ooghoeken verschijnen. Regelmatig vraag ik mijn kinderen te hulp. En straks als ik dat mooie nieuwe mobieltje in mijn handen heb roep ik zachtjes help, in de hoop dat mijn kinderen willen helpen het apparaat gebruiksklaar te maken. Hoelang gaan deze snelle ontwikkelingen nog door? Op internet lees ik dat ze op de technische faculteiten zich richten op de toekomst.  Een toekomst die er net zo onwerkelijk uit zal zien als het leven van vandaag de dag door de ogen van oudere mensen. En dan maar hopen dat onze kinderen het geduld nog op kunnen brengen om pa en moe de nieuwste kneepjes van de technologie steeds weer geduldig bij te brengen.

Altijd online

Dat we steeds en overal online zijn dat weten we wel. Facebook, whats app en twitteren  doen we overal en altijd. In de kerk, bij oma op visite, op de scooter en zelfs de boer op het land terwijl die aan het maaien is. We weten alles van elkaar en houden onze vriendenkring steeds goed op de hoogte. “ Ik ben nu op het station”. Wat ben je aan het doen?  vraagt mijn facebook pagina telkens weer. Social media. Zo noemen we dat. En als je het goed gebruikt is het dat zeker. We zijn er vast veel socialer door geworden. Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel. Want nu weet ik waar mijn vrienden vandaag mee bezig zijn en kan ik ze liken. Ik weet veel meer van hen en van vele anderen wat ik voorheen echt niet wist. Dat like ik soms oprecht. Neem nou die facebook pagina over Oudewater; Je bent pas een echte Oudewaternaar als…. of een andere variant van je eigen geboorteplaats?  Heb je daar wel eens op gekeken? Prachtige oude plaatjes komen daar voorbij. Uit een grijs verleden maar o zo kleurrijk in verhalen.  Geschiedenis wordt hot.  Dus op de vraag die mijn facebook pagina mij ook vandaag weer stelt zeg ik: Ik ben een column over jou aan het schrijven. Of je het nu liked of niet!