Selfie

 

Het woord van het jaar 2013! Selfie. Alsof je een kleuter hoort praten die zegt; selluf doen.  En zo zien ze er ook vaak uit die zelfgemaakte zelfportretten met een webcam of smart Phone. Vaak zijn de foto’s onscherp en  staat iemand er op z’n onvoordeligst op. Niet zelden een onderkin, opgeblazen gezicht en rare onnatuurlijke proporties. Als iemand weer eens zo’n nieuwe foto lanceert via facebook of whatsapp denk ik vaak, dat had je niet moeten doen. Zo ben je niet op z’n mooist. Maar het is echt iets van deze tijd die selfies! Je staat er op zoals je graag gezien wilt worden.  Aan de vooravond van Kerst lijkt me dat een mooie gedachte. Ieder mensenkind is zoals hij is, sprekend soms zijn vader of moeder maar zeker allemaal selfies als het ware. En met Kerst stuurde God Zijn selfie naar ons toe als een gewoon mensenkind. Een zelfportret van de  Schepper van boven. Heel gewoon , als een kind in de kribbe en als Gods portret. Misschien niet op z´n voordeligst en ook wat onscherp wellicht maar weldegelijk met alle eigenschappen die je aan God kan toebedelen. God stuurde zijn selfie voor Vrede op aarde en in alle mensen een groot welbehagen. Laten we dat maar uitbundig vieren met elkaar. Hele goede Kerstdagen toe gewenst!

 

Een selfie van Margreet Nagtegaal

Van A naar Beter?

Wat een heerlijke vakantietijd is het nietwaar? 

Zoveel zonuren hebben we in maanden niet gehad.

Lekker eropuit met de fiets, de boot of met de auto. Als je op dit moment met de auto een ritje maakt kom je overal weg omleidingen tegen.  Niet alleen van A naar Beter maar soms van G (griebeltjes) naar  W (waarmoetiknuweerheen).  Soms lijkt het of je van de ene weg omleiding naar de andere aan het rijden bent. Aan onze Tom hebben we dan niet veel op zo’n moment.  Terwijl ik zijn gezelschap en aanwijzingen normaliter enorm waardeer heeft hij op zulke momenten  enigszins autistisch neigingen.  Geduldig brengt hij je steeds weer terug op het punt waar je nu net niet moet zijn  omdat daar de weg is opgebroken. Toen onlangs de rotondes in Oudewater waren afgesloten wist ik ook even niet hoe ik van C (centrum) naar N (Noord Syde) moest komen.  

Wist u dat onze hersenen op een dergelijke wijze werken? We gaan graag de gebaande wegen.  En net als de Tom Tom wijst het ons bij andere omstandigheden steevast op de voor hem bekende wegen. Daarom is vakantie houden soms nog helemaal niet zo eenvoudig. Je moet letterlijk andere wegen zoeken en andere keuzes maken om je dagen te vullen. Het maakt je bewust van hoe het anders kan en het opent je ogen voor een nieuwe werkelijkheid. 

Dat is wat ik iedereen  wens in deze vakantietijd. 

Van A naar Beter!

Uitzondering? Of regel!

Regels zijn regels. Of ze nu absurd zijn in sommige situaties of niet dat lijkt niet uit te maken. Hou je aan de regels is de enige boodschap die Staatsbosbeheer in Groningen te horen kreeg. Zet maar gewoon straatnamenbordjes op de onbewoonde eilanden Rottemeroog en Rottemerplaats.  Geen kip die er woont (of die juist wel of hun aanverwanten ) maar toch is het verplicht. Bureaucratie ten top. Een schrijnend voorbeeld dat de regels er niet zijn voor de mens maar andersom. Maar als er dan toch bordjes moeten komen dan heb ik wel een paar gepaste straatnamen. Wat dacht je van: Rotteweg, geheel vernoemd naar het eiland natuurlijk. Of Zandloper; want de paden schijnen zich nogal eens door zandverstuiving te verplaatsen zoals ook de houten gebouwtjes die op het onbewoond eiland staan. De straatnaam Vogelbuurt lijkt mij wel voor de hand liggend. En een Jan van Gentlaan trekt misschien deze bijzonder vogelsoort nog wel aan.  Dan krijgt het hele gebeuren misschien nog een positieve wending. Beter kunnen ze overal bordjes doodlopende weg neerzetten. Want alle wegen lijden uiteindelijk naar zee.  Grappig is dan wel het standpunt van Staatsbosbeheer dat als er dan zo nodig een straatnaam gegeven moet worden er ook post naar toe moet kunnen worden gestuurd.  Dat zal dan wel een klusje voor de postduif worden!

Wat ben ik zonder dochters

Soms duizelt het mij. Laatst mocht ik een nieuw mobieltje uit gaan zoeken. Ik zie de bomen in het mobiele bos allang niet meer. Zoveel mogelijkheden, zoveel verschillende abonnementen en zoveel getallen om aan te geven wat het smart-ding allemaal kan. Zo smart voel ik me dan niet meer. Want dochterlief moet met me mee naar de winkel. Moeders van mijn leeftijd weten niet meer wat ze kiezen moeten. Ik kan die snelle ontwikkelingen niet meer volgen. Hoe noemden wij dat in onze tijd ook al weer? Het had iets met een kloof te maken... Ik zie dat gapende gat al in mijn ooghoeken verschijnen. Regelmatig vraag ik mijn kinderen te hulp. En straks als ik dat mooie nieuwe mobieltje in mijn handen heb roep ik zachtjes help, in de hoop dat mijn kinderen willen helpen het apparaat gebruiksklaar te maken. Hoelang gaan deze snelle ontwikkelingen nog door? Op internet lees ik dat ze op de technische faculteiten zich richten op de toekomst.  Een toekomst die er net zo onwerkelijk uit zal zien als het leven van vandaag de dag door de ogen van oudere mensen. En dan maar hopen dat onze kinderen het geduld nog op kunnen brengen om pa en moe de nieuwste kneepjes van de technologie steeds weer geduldig bij te brengen.

Altijd online

Dat we steeds en overal online zijn dat weten we wel. Facebook, whats app en twitteren  doen we overal en altijd. In de kerk, bij oma op visite, op de scooter en zelfs de boer op het land terwijl die aan het maaien is. We weten alles van elkaar en houden onze vriendenkring steeds goed op de hoogte. “ Ik ben nu op het station”. Wat ben je aan het doen?  vraagt mijn facebook pagina telkens weer. Social media. Zo noemen we dat. En als je het goed gebruikt is het dat zeker. We zijn er vast veel socialer door geworden. Als ik voor mezelf spreek in ieder geval wel. Want nu weet ik waar mijn vrienden vandaag mee bezig zijn en kan ik ze liken. Ik weet veel meer van hen en van vele anderen wat ik voorheen echt niet wist. Dat like ik soms oprecht. Neem nou die facebook pagina over Oudewater; Je bent pas een echte Oudewaternaar als…. of een andere variant van je eigen geboorteplaats?  Heb je daar wel eens op gekeken? Prachtige oude plaatjes komen daar voorbij. Uit een grijs verleden maar o zo kleurrijk in verhalen.  Geschiedenis wordt hot.  Dus op de vraag die mijn facebook pagina mij ook vandaag weer stelt zeg ik: Ik ben een column over jou aan het schrijven. Of je het nu liked of niet!

help een cyberaanval

Afgelopen week was het raak. Een nieuwe manier van oorlog voeren die soms grote gevolgen heeft en zou kunnen hebben.  Niet alleen de ING en andere banken waren het doelwit van cyberoorlogvoering. Ook Israël en Noord Korea waren er de dupe van. In Israël zijn ze goed beveiligd tegen allerlei soort geweld en nu blijkt ook tegen deze manier van oorlogsvoering. Maar Noord Korea, een tot de tanden bewapend land was tegen dit elektronische geweld niet goed opgewassen. Een duistere en onzichtbare wereld gaat er achter schuil. Niemand weet nog precies wie, wat en waarom. Pientere, moderne en ook op verderf uit zijnde illustere figuren die in the cloud bijna onzichtbaar hun bommen werpen op economieën, dictators of bankgiganten. Mister Anonymus. Ze willen vooral geen naam hebben en denken daardoor dat ze niet aanspreekbaar zijn. Het grote onbekende, The Big Nothing. Het lijkt een reëel gevaar voor de toekomst. Geen koude oorlog. Geen IJzeren Gordijn. Geen openlijke wapenwedloop. Maar serieuze aanvallen via de  onzichtbare wereld van het internet. De slechteriken in deze wereld lijken nooit te veranderen. Altijd zijn ze uit op het ondermijnen van rust en veiligheid. Er gebeurt op dit moment misschien wel meer tussen hemel en aard dan wij met ons blote oog kunnen zien. 

Het leven overwint!

 

De knoppen aan de bomen hoor je bijna kraken. Ze zuchten net als wij. De kou heeft hen nog steeds in zijn ijzige greep. Hier en daar is een knop of struik al ietsje verder. Op een luwe plek of tijdens een spaarzaam lentemomentje heeft het alle moed vergaard alvast een beetje te ontluiken. Kleine bladblaadjes zien er wat kouwelijk uit in hun dunne groene jasjes. De vogels zijn desondanks gewoon begonnen. Kou of niet, ze vormen weer paartjes, maken een  nestje en laten zich drijven door de voorjaarsprikkels onder hun gevleugelde jas. Kieviten, grutto’s en scholeksters grazen door het gras en de bosuil heeft zijn jongen als kersverse uilskuikens in de boom gezet. De schepping wacht op het lentezonnetje. Ondanks de kouwe oostenwind voel je soms dat de warmte van zijn stralen langzaamaan  sterker wordt. Het wachten duurt lang dit jaar. De lente  wil maar niet komen. Maar als straks de lente echt aanbreekt dan gaan de sluizen van de natuur met volle kracht open. Dan bulderen de takken aan de bomen niet langer door de wind maar stroomt er leven vanuit onzichtbare wortels tot hoog in hun groene kruinen. Dan springen alle knoppen open , ja overal waar je kijkt. Dan kan de lente echt beginnen.  Dan heeft het leven toch weer glorieus overwonnen net als bij Pasen.  Fijne paasdagen!

Geld voor het oprapen

 

Afgelopen weekend dacht ik na over een onderwerp voor deze column.  Ik dacht aan die keer dat ik wat rondsnuffelde op nu.nl. Ik las toen een bericht dat er bankbiljetten op de weg terecht waren gekomen en automobilisten massaal  aan het rapen waren gegaan. Ik betreurde het nu  dat ik daar toen geen column over had geschreven. Tot mijn stomme  verbazing kom ik zondag weer zo’n bericht tegen. Iemand uit Zevenhuizen had zijn portefeuille met maar liefst  €3000 aan bankbiljetten op het dak van zijn auto laten liggen. Resultaat: fladderende bankbiljetten op de rijksweg bij Dordrecht. Ik had er zo graag bij willen zijn, dit mee willen maken.  De ogen van al die automobilisten die met grote verbazing naar die bankbiljetten staren. Daarna pardoes hun heilige koe in het groene gras  deponeren om zo snel mogelijk de buit binnen te halen. Het lijkt me echt geweldig om mee te maken. Geld voor het oprapen. Wanneer gebeurt je dat nu?  De euforie dat zoiets kan gebeuren.  Alleen daarom had ik er bij willen zijn. En geloof me, ik ben niet die vrouw die nu door de politie wordt gezocht omdat ze beweerde dat het geld van haar was. Ik ben maar gewoon een columnist die er bijna geen cent aan verdient door er een column over te schrijven.

It giet oan!

Het is eindelijk weer eens schaatsweer. Afgelopen jaren hadden we elke winter wel een vorst- en sneeuwperiode en dat geeft onze winters een echt Hollands karakter. Een paar weken geleden dacht ik werkelijk dat de lente al in aantocht was gezien de knoppen en zelfs prille blaadjes aan sommige struiken. Maar nee, eerst voelen dat het echt nog winter is. Dikke truien aan, mutsen op en lekker banjeren door de sneeuw. Ik vind het genieten.  En dan heb ik het nog niet over het prachtige landschap, de als kristallen gevormde rijp aan de bomen en de voor even onbevlekte wereld na een nieuwe sneeuwbui. Dat is genieten van onze koude oer Hollandse winters. Misschien komt er wel weer een Elfsteden tocht dit jaar. De koorts (gek als de temperatuur daalt) loopt al weer op. Maar in Grou hebben ze bij voorbaat al wat anders verzonnen. Het WK Klunen vond afgelopen weekend plaats. IJs of geen ijs. Een soort singelloop maar dan met schaatsen aan. Maar dan ga je wel onder een duplicaat van de  Sneekerwaterpoort door en langs het bruggetje van Barthlehiem. Tja. Zo kom je wel de winter door aldus de Friezen die het bedachten. En voor de prijs alleen al zou je het…doen. Een jaar lang gratis snert. Ik weet niet of ik daar nu wel trek in heb. Maar volgens Fries dialect: It giet oan!

 

ronduit adopteren

Wat je allemaal kunt adopteren tegenwoordig? Je kunt het zo gek niet bedenken. Kinderen natuurlijk. In je gezin maar zeker  op afstand is het tegenwoordig heel gebruikelijk om een kind  of zelfs een granny te adopteren.  Het is een uitstekende manier  om de zorg voor al die kinderen en mensen die zoveel missen in het leven wat dichterbij te halen.  Adopteren betekent letterlijk in je gezin opnemen.  Dat kan dus letterlijk of ook figuurlijk. Je kunt tegenwoordig kerstbomen adopteren, zwerfhondjes, bloembakken, appelbomen of tijgers en olifanten. Al zou ik die laatste twee toch zeker niet in je gezin opnemen.  Wie zijn ogen goed de kost heeft gegeven hier in de omgeving heeft kunnen signaleren dat er nog een variant is bijgekomen. Een rotonde adopteren! Voor een, waarschijnlijk behoorlijk,  bedrag is ie van jou! Het stukje grond daar midden op die genieus bedachte rotonde. Mijn fantasie slaat gelijk op hol. Wat zou ik met zo’n rotonde kunnen doen? Ik zet er een bankje neer en een parasol en op een zonnige dag ga ik de hele dag zitten zwaaien. Of zal ik hem volbouwen? Met een mooie blokhut met ramen aan alle kanten  dan zie ik nog eens wat. Of overal reclame borden met de tekst: Ik draai er niet om heen. Mijn onderneming is de beste!  Het is een geniaal plan natuurlijk. Een bedrijf betaalt het onderhoud en dan je reclame bord er in planten.  Welke rotonde zal ik eens adopteren? Ach jullie zien vanzelf welke het is geworden.

 

Foodiebag! Duizelingwekkend eenvoudig

Duizelingwekkend

 

In de krant verschijnen regelmatig duizelingwekkende getallen. Voor vuurwerk bijvoorbeeld is afgelopen jaarwisseling maar liefst 70 miljoen euro uitgegeven. Op die zelfde datum vond de staatsloterij plaats met een hoofdprijs van maar liefst 30 miljoen! Ik kan me er niet veel bij voorstellen. Het is gewoon teveel voor mijn toch ook miljarden hersencellen.  Nog een paar duizelingwekkende getallen. Er wordt in Nederland voor 9,5 miljoen ton aan voedsel weggegooid. Ik kan daar echt niet luchthartig mijn niet al te grote schouders over ophalen. Ik vind het ronduit vreselijk om zoiets te lezen. Er is slechts 12 miljoen ton graan nodig om de hongerige van deze aarde te voeden.  Wat wij weggooien hadden zij op kunnen eten. Ik weet het, zo simpel is het niet.  De oplossing is duizelingwekkend moeilijk. Maar ik heb last van dit soort getallen en gegevens. Want ik wil zo graag wat doen. Maar nu kwam ik een aardige oplossing tegen in mijn geliefde vrouwenblad. De verkoop van een heuse foodiebag. Een handige kartonnen voedselcontainer die massaal verkocht kan worden aan alle restaurants. Als u uitgegeten bent vraagt u vriendelijk bij het afrekenen zo’n foodiebag met uw overgebleven en betaalde kliekje. De volgende dag wat verse rijst of aardappeltje erbij en u gooit nooit meer iets weg. Zullen we dat eens afspreken voor het nieuwe jaar? Want weggooien is zonde!

Ook eten verdient een tweede ronde!

We maken steeds nieuwe woorden

Woord van het jaar 2012

 

De beslissing is inmiddels weer gevallen. Hét woord van 2012. Nadat zo’n 22.000 mensen hun stem hebben uitgebracht  is de keuze gevallen op het woord project X-feest. De Dikke van dalen heeft het zo gespeld. Elk jaar wordt er zo een nieuw woord-van-het-jaar gekozen. Als ik de lijst eens even  bekijk moet ik regelmatig de button aanklikken met de betekenis ervan. Weet u wat een cupcakemama is?  Of mag ik vragen of uw jongelui ook wel eens gaan trollen of aan  Yolo doen? Ik snap nog wel dat een woord als wrijftelefoon waarschijnlijk uit België komt(…) en woorden als onderwaterhypotheek en begrotingsravijn eigenlijk gewoon leuke woordgrapjes zijn. Maar aan de lijst met nieuwe woorden  lees ik makkelijk de politieke, economische en zelfs morele waarden af. Noem mij de top tien van genomineerde woorden en ik schrijf een terugblik van 2012. Zullen we maar gauw met een nieuw jaar gaan beginnen? En om met de Nederlandse taal nog even door te gaan; graag met een schone lei. Dan maken we weer nieuwe woorden. Echte 2013 woorden. Zoals we ze nu ook massaal naar elkaar toestuurden. Zoals gelukkig, gezond en happy bijvoorbeeld. Als we nu met z’n allen echt wat proberen te maken van het nieuwe jaar dan komt dat mooie woord vanzelf wel. Gelukkig Nieuwjaar!