De kou is uit de lucht

Als een schrijver inspiratie krijgt moet zij gelijk maar achter de pc gaan zitten en schrijven.
Dat doe ik dan maar.
Vanmorgen liet ik onze hond Figo uit.
Eigenlijk nog niet goed wakker loop ik even later langs de dijk.
Ik haal diep adem. De zachte lucht dringt mijn longen binnen. Ohh, de kou is uit de lucht!
Heel mijn lichaam begint te tintelen van aangename verrassing.
Wat is het heerlijk!
Ik kijk om me heen op zoek naar meer tekenen van deze ontdekking.
De weilanden beginnen voorzichtig hun eigen kleur weer te bekennen.
Een groene gloed krijgt langzaam weer de overhand. Het wit van de sneeuw verliest terrein.
Als ik me omdraai schijnt ineens de zon door de kale takken van de bomen. Ik sta stil.
Mijn gezicht op de zon gericht. Zijn warmte is als een lichte streling over mijn koude wangen.
Opnieuw haal ik diep adem. Hmmm, de kou is uit de lucht!
Onzichtbaar maakt mijn hart een sprongetje. Figo kijkt omhoog of we nog wat verder lopen.
Hij heeft vast mijn gemompel gehoord die andere keren als ik tegen mezelf zei: Het is weer mooi genoeg voor vandaag, we gaan weer terug.
Maar vandaag loop ik wat verder. Het is zo heerlijk!
De takken van de appelbomen zijn nog in diepe winterslaap en even verder staan kastanjebomen.
Zijn grote ruime takken steken fier omhoog. Aan de uiteinden zie ik grote bruine knoppen.
Ze wachten net als ik op warmte en zonneschijn.
Dan zullen ze eens laten zien dat ze bloeien kunnen! Ik glimlach naar deze zwijgende knoppen.
Op de boerderij langs de dijk hoor ik een koe loeien.
Via de geopende staldeuren staan ze naar buiten te loeren.
Vier grote koeienkoppen kijken mij aan. Opnieuw klinkt een boeh met een krachtige uithaal.
Alsof hij de bazuin laat klinken over het grazige land om hem heen.
Mijn dag krijgt ineens weer veel meer glans.
Als ik even later thuis kom ben ik verrukt over deze nieuwe dag.
De kou is uit de lucht!