Soms duizelt het mij. Laatst mocht ik een nieuw mobieltje
uit gaan zoeken. Ik zie de bomen in het mobiele bos allang niet meer. Zoveel
mogelijkheden, zoveel verschillende abonnementen en zoveel getallen om aan te
geven wat het smart-ding allemaal kan. Zo smart voel ik me dan niet meer. Want
dochterlief moet met me mee naar de winkel. Moeders van mijn leeftijd weten
niet meer wat ze kiezen moeten. Ik kan die snelle ontwikkelingen niet meer
volgen. Hoe noemden wij dat in onze tijd ook al weer? Het had iets met een
kloof te maken... Ik zie dat gapende gat al in mijn ooghoeken verschijnen.
Regelmatig vraag ik mijn kinderen te hulp. En straks als ik dat mooie nieuwe
mobieltje in mijn handen heb roep ik zachtjes help, in de hoop dat mijn kinderen
willen helpen het apparaat gebruiksklaar te maken. Hoelang gaan deze snelle
ontwikkelingen nog door? Op internet lees ik dat ze op de technische
faculteiten zich richten op de toekomst.
Een toekomst die er net zo onwerkelijk uit zal zien als het leven van
vandaag de dag door de ogen van oudere mensen. En dan maar hopen dat onze
kinderen het geduld nog op kunnen brengen om pa en moe de nieuwste kneepjes van
de technologie steeds weer geduldig bij te brengen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten