Daar is ie dan!

Hier is ie dan!
Mijn weblog!
Het is allang niet origineel meer maar dat is dan jammer.
Schrijven is mijn passie en aangezien er even geen nieuw script op de plank ligt is een weblog een mooie uitlaatklep voor mijn gedachtespinsels.
Want schrijven begint in je hoofd en in je hart of wellicht in allebei. En als je het dan niet opschrijft vervliegen de mooie verhalen en gedachten. En niemand heeft er meer wat aan. Dat is voor mij de passie van het schrijven. Woorden geven aan al die mooie en ook moeilijke dingen in het leven. En dan ontdekken dat er zoveel herkenning vaak is. Daar kun je elkaar mee helpen. Daarom vind ik schrijven fijn.
Mijn man zeurt al een poosje aan mijn hoofd wanneer ik nu aan een nieuw boek ga beginnen. Regelmatig heeft hij daarover een goed idee. Maar de onderwerpen die hij aandraagt zoals sciencefiction, veeg ik steeds direct van tafel. Droom maar lekker verder roep ik dan, daar kan ik geen boek over schrijven.
Maar zoals het een goede man en echtgenoot betaamd geeft hij het niet op om zijn vrouw te stimuleren waar ze goed in is.
Het idee om een weblog bij te houden kwam dan ook bij hem vandaan.
Midden in de vakantie. Terwijl ik vanuit ons kleine raampje in onze loft in Oldebroek uitkijk over een riante tuin met een privé zwembad begin ik nu aan mijn weblog.
Zoals de titel van mijn log al doet vermoeden zal ik vooral schrijven over herkenning van gewone en soms ongewone dingen. Over het mens zijn ten voeten uit. En over de relatie met God met al zijn ups en downs. Voor mij een zoektocht voor het leven.
Zullen we op weg gaan?