Gedragsveranderingen

Sinds enige tijd zit ik thuis. In de ziektewet. Overspannen zoals we dat in het algemeen trachten te verwoorden. De emmer van wat ik aankan was overgelopen. De emmer zat al een tijdje vol. Dat had ik zelf wel in de gaten. Maar ik kreeg het niet voor elkaar om er wat water uit te halen. Door verschillende factoren ook van buitenaf, waar ik dus geen grip op had, ging het uiteindelijk mis. Ik trok het niet meer. De maat was vol en de emmer ook. Nooit gedacht dat het met mij zover zou komen. Ik kende de signalen van mijn lijf redelijk goed. En voor zover ik de mogelijkheden in huis had kon ik staande blijven daardoor. Maar nu dus niet. Stoppen was overduidelijk het signaal van het rode lampje wat ging branden. 
Geen werk even. Geen druk van wat moet. Maar wel werk aan de winkel. Dit keer was ik zelf het punt van aandacht en zorg. Omdat ik behoorlijk analytisch ben wist ik zelf allang waar ik aan de slag mee wilde gaan. Hulptroepen werden ingeschakeld. Een aantal therapeuten, mijn man en een aantal vriendinnen met wie ik lief en leed al reeds lange tijd deelde. Ik wist dat dit de tijd was om echte veranderingen vorm te gaan geven. Ik wilde het graag en zag meer dan wie dan ook dat het de hoogste tijd werd om van een aantal systemen die zich in mijn doen en denken hadden vastgeklemd afstand te gaan nemen. Maar o, wat was dat moeilijk! Ik zag dat ik een aantal overlevingsmechanismen had ontwikkeld in al die jaren van zorg en stress die heel slecht voor me waren. Ze hadden me toen wel staande gehouden maar nu zag ik heel duidelijk dat het een blok aan mijn been was geworden. Ik kon als het ware niet fatsoenlijk lopen. Ik geloof met heel mijn hart dat God ons vrij wil maken, dat het Zijn verlangen is dat we voluit leven en genieten van alles wat Hij geeft. Maar zo voelde ik me helemaal niet. Ik zat gevangen in mijn eigen pijn die mij gevormd had tot wie ik nu was.
Ik ging op alle fronten de confrontatie maar gewoon aan.  Heel langzaam beginnen er nu andere patronen in mijn leven merkbaar te worden.
Mijn zelfbeeld veranderde langzaam in gezonde zelfacceptatie. Mijn turbosysteem van hoe ik alles graag regelde en deed probeerde ik uit te zetten. (je hoort wel aan de toon waarop ik dit zeg dat het me nog moeite kost). En liefde moest de nieuwe motor worden die alles aanstuurt.
Het is geen makkelijke weg. De oude systemen zijn hardnekkig en zelfs gemeen. (wie zou ze in ons hart gepland hebben!?) Maar de zekerheid dat God zelf de maker en bouwmeester is van Margreet Nagtegaal geeft mij goede hoop. En dat geldt voor iedereen.