Mooie mensen

Sinds een poosje werk ik op een andere woonlocatie voor verstandelijk beperkte mensen. Om therapeutisch mijn uren rustig op te kunnen bouwen. Dus nieuwe collega's en nieuwe cliënten.
Tijdens mijn eerste bezoek om kennis te maken zag ik mijn dagboek in het raamkozijn liggen.
Het voor mij welbekende frisse groen van de omslag lachte me als het ware tegemoet.
Ik had direct een mooi gespreksonderwerp.
"Ik zie dat jullie mijn dagboek gebruiken. Wat leuk zeg! Vinden jullie hem mooi?", vroeg ik aan de cliënten die bij me aan tafel zaten. Vragend keek ik in het rond wie er een antwoord zou gaan geven. Van alle kanten kwamen de reacties los. Ze waren zo blij met mijn Bijbelse dagboek voor verstandelijk gehandicapten! Elke dag na het avondeten werd er uit gelezen. "We vinden hem erg mooi hoor! Dank u wel dat u het hebt geschreven voor ons! We zijn er erg blij mee." Enthousiast kwam een vrouw van mijn leeftijd al handen wrijvend naar me toe. Met haar helblauwe wat scheve ogen keek ze me doordringend aan. "Ja, ik heb er ook één op mijn kamer, die heb ik voor mijn verjaardag gekregen.  Als ik ga slapen lees ik er elke avond uit. Hij is mooi hoor!" Ze boog dicht naar me toe en bewoog haar bovenlichaam ritmisch heen en weer.
Haar schorre stem klonk voor mij als een klok van de Martini Toren!
Een andere man stond op van zijn stoel, liep de tafel rond en schoof een andere stoel tegen de mijne aan. Toen het even rustig was geworden begon hij te praten. "Ik vind het heel bijzonder dat U dat boek voor mensen met een beperking hebt geschreven. Want weet U , er was niets voor ons. Ik knikte. "Ik wil wel graag uit de Bijbel lezen hoor maar ik vind het zo'n moeilijk boek, ging hij verder, deze stukjes begrijp ik ten minste. De meneer die hier bijbelclub geeft gebruikt hem ook altijd. Die is er ook blij mee."
Mijn dag kon niet meer stuk. Ik werd hier zo gelukkig van! O Heer, wat geweldig jubelde het in mijn hart. Ik denk dat de grijns op mijn gezicht tot ver achter mijn oren te zien was. Heerlijk om te horen dat mijn boek tot zijn doel komt.
Allereerst gaat mijn hart helemaal open voor deze mensen die zo heerlijk spontaan zijn.
Ik hou van ze, gewoon omdat ze zijn zoals ze zijn. Daarnaast ben ik zo blij dat ik juist voor deze doelgroep een dagboek heb mogen schrijven wat hen helpt bij hun geloof in God.
Hun geloof is vaak eenvoudig en to the point.
Dat merkte ik ook die keer dat ik bij een client die zelfstandig woont had meegegeten.
Mevrouw Nagtegaal (zoals hij me altijd plechtig noemt) had op verzoek een stukje uit de Bijbel gelezen en hij zou de maaltijd beeindigen met een gebed. Hij bad een bewogen gebed voor een aantal noden in de wereld en nog een fijne avond. Toen hij aan het eind van zijn gebed was gekomen sloot hij af met de woorden: "Heer, hier wilde ik het even bij laten, Amen."
In mijn verbeelding zag ik God glimlachen. En ik glimlachte mee.
In zijn woorden lag een belofte verborgen. De belofte dat ie snel weer contact op zou nemen.
Daar kunnen wij toch een voorbeeld aan nemen?