Leve de herfst!

Zo langzaamaan begint de herfst zijn eerste voetsporen voorzichtig neer te zetten in de natuur om ons heen.
De tuin die zo fleurig was een maand geleden begint duidelijk af te takelen. Dood blad op de grond. Verlepte bloemen. En overal takken vol zaad. De eenjarige planten in de potten op de tuintafel kunnen bijna de kliko in. Ze staan er mistroostig bij en brengen zo te zien de moed niet meer op om nieuwe bloemen te produceren. De laatbloeiers in de tuin doen hun best om er nog iets vrolijks van te maken. Maar als het regent en de wind blaast hard door de bladerrijke struiken en bomen is dat nauwelijks meer merkbaar. Er is geen houden meer aan.
De herfst is in aantocht.
Diep van binnen heb ik dan al het gevoel van heimwee naar de zomer.
Het besef dat we eerst weer door twee andere jaargetijden heen moeten is groot. Net als de blaadjes veranderen van kleur en hun houvast los zullen moeten laten zal ik me ook mee moeten laten voeren door de seizoenen van het leven.
De seizoenen zijn mooi en onomkoopbaar.
Behalve de bladeren die vallen is er in de herfst van alles te beleven. Het is een bijzondere tijd. Na de groei en de bloei van veel planten en bomen is de herfst de tijd van vruchtdragen.
Veel vruchtbomen hangen bijna zwaarmoedig met hun beladen takken naar beneden. Prachtige appels en groengele peren hangen uitnodigend aan de bomen hier langs de dijk. Soms slechts een dunne jonge stam met een enkele tak in hun kruin die vol hangt met rode glanzende appels. En dan weer een dikke oude perenboom die weet wat vruchtdragen is. Daar hou ik van.
Ze geven vrucht op hun tijd.
Blijkbaar zijn bloeien en vruchtdragen onlosmakelijk met elkaar verbonden.
En als dan de stormen komen worden de vruchten afgeworpen.
Als een zichtbaar resultaat van alles wat daaraan vooraf ging.
Gisterenavond kwam ik laat uit mijn werk na een hevige onweersbui. In de inmiddels donkere lucht flitste nog regelmatig de bliksem en verlichtte de weilanden en boerderijen op een mystieke en majestueuze wijze.
Ik reed de dijk over op weg naar ons huis. Opeens zag ik een aantal mensen aan de kant van de weg heen en weer lopen. "Wat zijn die nu aan het doen", mompelde ik zachtjes tegen mezelf.
Met verbazing zag ik dat ze met emmers in hun hand walnoten aan het rapen waren. Bijna midden in de nacht! Maar de weg lag werkelijk bezaaid met allemaal noten. Door de storm en regen tijdens de onweersbui waren ze in grote getale uit de bomen gevallen. Emmers vol lagen ze daar voor het oprapen. Over een poosje zouden ze in zakken te koop aan de kant van de weg staan.
Zo gaat dat hier aan de dijk.
Deze mensen wisten dat het nu de tijd was om ze op te rapen. Al was het midden in de nacht. De volgende dag zouden ze zeker verpletterd zijn door het vele verkeer wat hier langs gaat.
Ik vind het een schitterend beeld. En zie daarin zoveel van wat God in de schepping heeft gelegd en gesproken. Zonder woorden. Maar juist in de seizoenen wordt duidelijk wat God aan het doen is in deze wereld. Kan Hij straks de vruchten plukken van onze levensboom? Al is het midden in de nacht?Zo verschillend als wij mensen zijn zo verschillend zullen onze vruchten ook zijn. Ik vind het een wonder als ik die appels en peren aan de boom zie hangen. Of als ik zelf ook een zak vol walnoten bij elkaar heb gezocht. Het geeft me een gevoel van rijkdom. Zou God dat ook hebben als Hij naar onze vruchten kijkt? Ik hoop het maar.
Kijk eens naar de natuur om je heen zo aan het begin van de herfst.
En laat God tot je spreken in wat je ziet.
Laat je verbazen door het wonder van het leven.
Want juist in de herfst zijn de eerste tekenen van het nieuwe leven al weer zichtbaar.
Misschien heeft niemand dat ooit nog tegen je gezegd. Maar ik wens je een gezegende herfst toe!

ps. ik begrijp van verschillende mensen dat ze graag willen weten wanneer er een nieuw stukje is geplaatst. Als je dat even meld bij mij dat laat ik je via email weten dat er weer een nieuw artikel op staat.