Waarom hulp vragen moeilijk is?

Vanmorgen na een originele dienst samen aan de koffie.
Terwijl ik aan de koffie ben komt er iemand naar mij toe.
"Is je man er ook?", vraagt ze.
"Ja hoor, hij is wel ergens. Ik weet niet waar hij is."
Ik kijk wat om me heen om een glimp van Johan op te vangen.
Meestal torent hij met zijn lange gestalte makkelijk over de menigte uit.
Maar ik zie hem niet zo gauw. Ik draai me naar de vraagster om en kijk haar aan met een blik van; je moet hem zelf maar even zoeken.
Een beetje beschaamd kijken twee licht blauwe ogen me bescheiden aan.
Ik weet niet wie je man is, zegt ze bedremmeld. Oh! Ja dat kan ook nog!
Dan ga ik de zoektocht maar wat serieuzer aanpakken.
Ik loop naar het midden van de gang en zoek met mijn ogen alle hoeken van de ruimte door.
Nee, geen grijze kop boven de massa uit. Dan zal ik beter moeten kijken.
Ik rek me uit en maak me zo groot als mogelijk is. En ja hoor, daar is ie. Met zijn armen leunend op een statafel heeft hij zich verdekt opgesteld.
"Daar", wijs ik; "die man met die gele jas".
De verbinding is gelegd.
Als we later in de auto terug rijden naar huis vraag ik nieuwsgierig waarom deze vrouw Johan wilde spreken. Ik ben nu eenmaal een vrouw die alles wil weten....
"Oh, ze vroeg of ik haar computer wil opknappen", vertelt Johan opgewekt.
"Dat vind ik hartstikke leuk om te doen".
Johan vertelt dat deze vrouw het beschroomd had gevraagd.
Ze vertelde er zelfs bij dat ze het moeilijk vind om aan anderen hulp te vragen.
Maar ze had opgemerkt dat toen ze aan Johan haar vraag stelde dat Johan begon te glimmen.
Dat had haar gerustgesteld.
We moesten er allebei om lachen. Een simpel verhaal maar zo herkenbaar.
Blijkbaar is hulp vragen moeilijk.
We doen het pas in uiterste noodzaak. En niet eerder.
Wat dom zijn we toch, zei ik even later tegen Johan. Wat ontnemen we elkaar veel vreugde als we nooit eens iets aan een ander vragen. Want bijna iedereen vind het leuk om wat voor een ander te doen!