Niets bijzonders vandaag!

Soms weet ik niet zo goed waar ik een blog over zal schrijven.
Niet dat ik niks weet hoor! Het tegenovergestelde juist!
Er zijn zoveel dingen waar ik het over zou willen hebben.
Er zijn zoveel onderwerpen die onophoudelijk zomaar boven komen drijven in de grijze massa in mijn hoofd. Soms kleine dingen en soms grote.
En elke keer komt er weer één bij.
Zal ik schrijven over de lente?
Dat het zo heerlijk is om dagelijks de knoppen aan de bomen te zien rijpen?
Dat mijn hart dan jubelt van verrukking?
Of over de Tjiftjaf die ik net hoorde?
Dat hij weer is teruggekeerd uit zijn winter oord ver hier vandaan?
Zal ik schrijven dat zijn getjiftjaf voor mij het ultieme geluid van de lente is?
Ach, ik weet het niet. Het interesseert je wellicht in de verste verte niet.
Misschien heb je überhaupt nooit van deze vogel gehoord!
Maar niet doen dan.
Een ander onderwerp kiezen.
Zal ik dan schrijven over mijn twee maandelijkse gebedsuurtje met een goede vriendin vanmorgen?
We bidden niet voor ons zelf hoor. Nou, misschien een klein beetje dan!
Maar we komen vooral bij elkaar om te bidden voor vervolgde christenvrouwen.
Wat een afschuwelijke verhalen vaak.
Zal ik daar over schrijven?
De wereld moet toch weten dat er zoveel onrecht is en zoveel leed in gewone gezinnen in Zuid Soedan, Somalië en Egypte?
Zal ik vertellen over die vrouw die gemarteld werd op een gruwelijke manier?
En dat ze daarna helemaal getraumatiseerd verder moet.
Alleen maar omdat ze een christen is.
Of over die man die voor 20 jaar de gevangenis in gaat en zijn gezin het onmogelijk wordt gemaakt om hun land te verbouwen.
Hun vier kinderen hun vader misschien pas weer zien als ze volwassen zijn geworden.
Zal ik daar over schrijven?
Ach, daar zitten jullie vast niet op te wachten.
Ook al heeft dat mij zelf heel erg geraakt.
Zeker niet op een zonnige dag als vandaag.
Waarin een aantal vogeltjes hun nesten maken. Zomaar bij ons in de tuin.
Een merel vliegt af en aan in de heg vlak bij het huis. Zijn bekje gevuld met kleine takjes.
En aan de andere kant van het terras verdwijnt steeds een ringmus onder de rode dakpan van ons kleine schuurtje. Het is hetzelfde musje wat gisteren helemaal gek werd van de spiegel die daar hing.
De hele dag had ik hem tegen de spiegel aan zien fladderen.
Hij wilde naar binnen.
Maar begreep niet met zijn kleine mussenhersentjes dat het een spiegel was.
Het arme beestje.
Radeloos zat hij aan het eind van de dag op het randje.
We hebben toen de spiegel maar weggehaald.
En nu heeft hij zijn draai weer gevonden en bouwt aan een onzichtbaar nest voor vrouw en kind.
Zal ik daar dan over schrijven vandaag?
Nee, dat is niet leuk genoeg.
Dan maar geen verhalen schrijven.
Ik heb vandaag niets bijzonders te vertellen.