Blaffen en blazen

Wij zijn hondenbezitters van een pienter, nogal macho-achtig en bijzonder interactief beestje. Sinds een week hebben we een rode kater te logeren. Een je-weet-wel-kater, met pientere kattenogen en een prachtige dieprode dikke vacht. Sindsdien is het in ons rustige huisje vaak blaffen en blazen.  Ze geven allebei niet op. De hond zie je denken; wat doet die dikke rode kater hier? En de kat kijkt voortdurend vanuit zijn schuilplaats voorzichtig de kamer in, wachtend totdat de kust weer veilig is. En als hij eenmaal de stoute pootjes weer aangetrokken heeft, en zijn kop boven het tafeltje uitsteekt, is duidelijk aan de blik in zijn prachtige kattenogen dat er een confrontatie op handen is. Dat wordt weer blaffen en blazen. Zo gaat dat nu eenmaal in de dierenwereld. Met wat geduld hopen we dat het wel gaat lukken. In de mensenwereld gaat het niet anders. Ik noem sommige types maar even haantjes en plofkippen. Opgefokt tot en met. Als ze in elkaars territorium komen is het direct blaffen en blazen. Ik ben geen dierenpsycholoog en ook geen psychiater. Maar wat ik zie is dat het ongelofelijk veel herrie geeft. Het gaat maar om één ding, wie van ons is hier de sterkste. In de politiek zitten we momenteel ook weer in zo’n fase. Maar hopen dat ze straks weer gewoon aan het werk gaan in Den Haag. Dan mogen de haantjes hun veren laten zien zonder zoveel te kakelen en de plofkippen leggen weer eieren.