Wat een zorg!

 

De zorg is een hele zorg. Voor  de ministers om de financiële eindjes aan elkaar te knopen maar ook voor iedereen die er mee te maken heeft. Voor de patiënt, voor de mantelzorger en voor de verzorging zelf.   Ik hoor soms nare verhalen die je nauwelijks kunt geloven dat het gebeurt. Ik zie ook nare dingen als ik op bezoek ga in het zieken-of verpleeghuis. Er is echt heel wat mis in onze toch strak georganiseerde zorg. Om ziek van te worden. Menige kwaal heeft het aan zichzelf te danken. De verpleeghuizen zijn  één van die zorgenkindjes. Ik kom er altijd met een beklemmend gevoel weer buiten. Snakkend naar menselijke waardigheid. Het zit hem vaak niet in de motivatie van de mensen die daar werken. Aan hun intentie twijfel ik doorgaans niet. Maar de hele entourage. Dat een mens soms zo aftakelt kunnen we niet voorkomen maar hun waardigheid en woongenot zouden ze toch moeten kunnen behouden. Dat verdienen onze ouderen, dat verdienen we straks ook zelf.  Gisteren liep ik toevallig een nieuw appartementencomplex binnen voor ouderenzorg. Wow, ik keek mijn ogen uit.  Wat een fantastisch gebouw. Wat een uitstraling, wat een plezier om daar te wonen. Nog steeds die aftakeling van oude mensen maar nu in ruime, prachtige appartementen met veel privacy. Zo kan het dus ook. Maar er moet nog veel gebeuren in onze zorg.